نمى‌كردند و در چيزى از امرش نزاع نمى‌نمودند و فرد فروتر (مفضول) حق فرد برتر (افضل) را انكار نمى‌كرد. و اگر مى‌خواست در فرستادن عذاب و گرفتن انتقام تعجيل مى‌فرمود و از آنان سلب نعمت مى‌كرد تا كه ستمگر تكذيب و محكوم شود و حق و حقيقت سرنوشت خويش را باز يابد. ولى دنيا را دار كردار قرار داد و آخرت را دار قرار، «تا كسانى كه كردار بد كردند كيفر ببينند و كسانى كه كردار نيكو داشتند پاداش يابند». [1] گفتم: سپاس خداى را، شكر نعمتهايش و صبر بر آزمايشهايش و تسليم اراده‌اش و راضيم به قضايش.