امتش نگفت. على را سابقه و مناقب بسيار است كه احدى را از مردم جز او مانند آنها نيست». ابان گفت به حسن بصرى گفتم: پس از على بهترين اين امت كيست؟

گفت: «همسرش فاطمه و دو پسرش حسن و حسين». گفتم: پس از اينها چه كسى؟

گفت: «جعفر و حمزه، همانا كه بهترين مردم، اصحاب كساء هستند، كسانى كه در باره‌شان آيه تطهير نازل شد؛ پيامبر، على، فاطمه، حسن و حسين را با خود زير كساء برد و سپس فرمود: اينان مورد اعتماد من و عترت من در ميان خاندانم هستند، خداوند از آنان ناپاكى و پليدى را زدود و پاك و پاكيزه‌شان ساخت. ام سلمه گفت:

مرا با خود و آنان زير كساء كن. به او فرمود: اى ام سلمه تو به خير و در خير هستى، اما اين آيه فقط در باره من و اينان نازل شده است.» ابان گويد: گفتم: پناه بر خدا اى ابا سعيد! در شگفتم از آنچه هم اكنون در باره على روايت كردى و از آنچه از تو شنيده‌ام كه در باره على مى‌گوئى! حسن بصرى گفت: «اى برادر! با حرفهائى كه شنيده‌اى دارم خونم را از دست اين ستمگران زورگو حفظ مى‌كنم كه خداى لعنت‌شان كند، اى برادر! اگر آن حرفها را نزنم برايم چوب برمى‌دارند، حرفهائى را كه شنيده‌اى مى‌گويم تا به گوش آنان رسد و دست از من بردارند، و منظورم از دشمنى با على در آن سخنان، غير از على بن ابى طالب عليه السّلام است و آنان مى‌پندارند كه من دوستدارشان هستم. خداوند فرموده: «بدى را به بهترين وجه از خود دور كن‌ [1] و اين يعنى تقيه».