تعريف نسب: نسب در اينجا عبارت است از اتصال و ارتباط يك انسان به ديگرى بر وجه
شرعى[1] به خاطر منتهى شدن يكى به ديگرى در
ولادت [بسان منتهى شدن فرزند به والدين]، يا منتهى شدن آن دو به شخص سوم [بسان
منتهى شدن دو برادر يا دو خواهر به يك پدر يا مادر].
صاحبان نسب داراى سه
طبقهاند:
طبقه نخست: در اين طبقه دو گروه ارث بَر وجود دارد:
پدر و مادر كه جانشين
ندارند.
فرزندان كه در صورت نبود
آنها، نوهها به جاى آنها ارث مىبرند، و در صورت نبود نوه، نتيجه به جاى آن
مىنشيند و به همين ترتيب. در فرزندان، ملاكِ ارث بردن مساوى بودن نسبت آنها به
ميّت است لذا يك نفر از نسل بالاتر [كه به ميت نزديكتر است] هر چند دختر باشد،
حاجب و مانع همه كسانى كه در نسل پايينتر قرار دارند مىشوند. همين حكم در
فرزندان خواهر و برادر [كه در طبقه دوم از طبقات ارث قرار دارند]، و نيز فرزندان
عمو و عمه و دايى و خاله [كه در طبقه سوم قرار دارند] وجود دارد يعنى در اينها
نيز ملاك، مساوى بودن نسبت آنهابه پدران و مادرانشان- كه به جاى آنها قرار
گرفتهاند- مىباشد و كسى كه نزديكتر به ميت باشد، مانع ارث بردن دورتر مىشود
[مثلاً در صورت نبودن خواهر و برادر، نوبت به فرزندان آنها مىرسد و فرزند خواهر
ميت مقدّم بر نوه خواهر ميّت است و ...].
طبقه دوم: در اين طبقه نيز دو گروه ارث بَر وجود دارد:
پدر بزرگها و مادر
بزرگها هر چند بالا روند.
برادران و خواهران و در
صورت نبود آنها فرزندانشان ارث مىبرند هر چند پايين بيايند.
[1] قيد «بر وجه شرعى» مىرساند كه بايد انتساب شرعى باشد بنابراين اگر ولادت
از راه زنا باشد، موجب نسب نمىشود زيرا شرعاً از زناكار نفى ولد مىشود: «الولد للفراش و للعاهر الحجر». [مترجم]