وفات امام صادق (ع) به نوه‌اش محمد بن اسماعيل منتقل شود.

محمد بن اسماعيل در ابتداى امر در مدينه زندگى مى‌كرد. يارانش در دوره خلافت مهدى، هادى و رشيد، خلفاى عباسى، اصول مخفى‌كارى را در انتشار دعوت او رعايت مى‌كردند. اما چون دعوت او در زمان خلافت رشيد، آشكار شد، يقين حاصل كرد كه باقى ماندن او در مدينه موجب خواهد شد كه عباسيان به راحتى حركات او را تحت نظر گرفته از شر او رها شوند. اين بود كه از مدينه به طرف شرق جهان اسلام كوچ كرده سفرش را به سرزمينهاى اسلامى آغاز نمود. وى به اين منظور به رى رفت سپس از آنجا به كوه دماوند كه نزديك رى است سفر كرد و در آنجا در روستايى به نام «سملا» كه بعدا «محمد آباد» منسوب به وى، نام گرفت، سكنى گزيد.[1] پس از وفات محمد، فرزندش عبد الله كه پنهان‌كارى را به حد اعلاى خود رسانيد بطورى‌كه خود را حتى از خاص‌ترين داعيان و پيروانش مخفى مى‌داشت، جانشين او شد. جانشينان عبد الله، شيوه مخفى‌كارى وى را دنبال كردند زيرا عباسيان مستمرا در تعقيب آنان بودند تا كار آنان را يكسره كنند.

عبد الله در زى يك بازرگان در شهر «سلميه» اقامت گزيد. نويسنده اسماعيلى، محمد حسن اعظمى، در كتاب «استتار الامام» ورود عبد الله به «سلميه» را چنين توصيف مى‌كند:

«داعيان عبد الله نزد محمد بن عبد الله بن صالح (بنيانگذار سلميه) آمدند و به او گفتند در اينجا مردى بصرى از جمله تجار وجود دارد كه او نيز مانند

[1]الدولة الفاطمية فى مصر اثر دكتر محمد جمال الدين سرور (چاپ سال 1995، ص 20- 21). استاد عارف تامر در جزء اول از كتابش (تاريخ الاسماعيلة، ص 118، چاپ اول 1991) مى‌گويد: او مخفيانه نهاوند را به طرف نيشابور و از آنجا به فرغانه، ترك كرد. او آنگاه از فرغانه به عسكر مكرم و سرانجام به تدمر شهرى از شهرهاى شام رفت.