پيشه‌اند كه تنها برخى از آنها در نواحى هند، سيلان، شرق افريقا و خصوصا از ميان سليمانيان، در عرصه‌هاى عمل اجتماعى وارد شده، مشغول به كارهاى دولتى مى‌شوند.

ميان داوديان دو مجموعه بزرگ وجود دارد كه قابل ذكرند:

1- بهره علييه كه در سال 1624 م، كنار «على» نوه «شيخ آدم»، ملاى بزرگ، ايستادند [و از او حمايت كردند]، در قبال «شيخ طيب» كه «شيخ آدم» او را از خلافت عزل كرده بود.

2- بهره ناگوشيائيه (saihsogaN( كه در سال 1789 م از فرقه علييه جدا شدند.

بهره‌هاى جعفرى كه ريشه آنها به بهره‌هاى داودى مى‌رسد، در زمان حكومت مظفر شاه (813- 810 ه/ 1407- 1411 م) و پادشاهان گجرات كه آنها را مورد تعقيب و آزار قرار مى‌دادند، به مذهب اهل سنت گرويدند. بيشتر پيروان بهره‌هاى جعفرى، هندى هستند و نامشان برگرفته از نام شخص مقدسى است، به نام سيد احمد جعفر شيرازى (قرن پانزدهم) كه فرزندان او يكى پس از ديگرى جانشين او شدند.

معمولا بهره‌ها كتابهايشان را به‌طور مخفى براى خود نگاه مى‌داشته‌اند اما اخيرا برخى از اين كتابها را مانند: «دعائم الاسلام» در زمينه فقه، «سيرة سيدنا المؤيد» در زمينه تاريخ و «راحة العقل و رسالة الجامعه» در زمينه فلسفه به چاپ رسانده‌اند.

در كتاب ايوانف موسوم به‌erutaretiL iliamsI oT ediuG )لندن، 1933 م) به جزئيات جامعى در مورد فرقه بهره مى‌توان دست يافت در خصوص عقايد افكار آنها كتابى وجود دارد به زبان اردو از «زاهد على» تحت عنوان: