اما نزاريان كسانى بودند كه توانسته بودند جان سالم از حمله مغولها بدر برند و قلعه‌هايشان را از خطر نابودى حفظ كنند اين خشم مغولها را برانگيخته بود و در اين مراسم آن را با برخورد توهين‌آميز با نمايندگانش ابراز كردند و در موقعى كه خود را براى حمله سراسرى آماده مى‌كردند، خشم خود را به‌طور آشكارترى ابراز نمودند، به اين نحو كه با صراحت اعلام نمودند هدفشان ريشه كنى نزاريان است. در ميان مسلمانان كسانى بودند كه مغولها را بر اين كار تشويق و راه را براى آنها هموار كردند.

برخى از مسلمانانى كه پس از حمله چنگيز خان، خطر مغولها را با تمامى بزرگى و هيمنه‌اش همواره نزديك دروازه‌هايشان مى‌ديدند، در بت‌پرستى مغولها اثرى از الحاد نمى‌ديدند و در عوض در عقيده نزاريان الحاد مى‌ديدند.

اين مسلمانان به جاى اين‌كه تمام همشان را در برنامه‌ريزى براى آينده دور و نزديك مصروف كنند و به جاى اين‌كه از گذشته عبرت بگيرند و در فكر سازماندهى نيروهاى اسلامى و تحكيم صفوف مسلمانان باشند تا بتوانند در مقابل يورشى كه هر آن از جانب مغولها محتمل بود مقاومت كنند، تمامى همشان اين بود كه چگونه مى‌توانند به كار نزاريان و قلعه‌هاى آنان پايان دهند.

البته آرزوى نجات از نزاريه و نزاريان چيزى نيست كه قابل ملامت باشد اما به شرط اين‌كه رهايى و نجات با نيروهاى خودى، با شيوه‌هاى غير فيزيكى يعنى با اسلوب معنوى از قبيل بحث و استدلال، صورت گيرد، نه اين‌كه اين مهم بخواهد از طريق فراخوانى از نيروى بيگانه و طمعكار به سرزمين‌هاى اسلامى كه در عين حال ملحدتر از هر ملحدى است و خونخوارتر از هر خونخوار، صورت بگيرد.

منگوقاآن، نوه چنگيز خان، كه خلافت چنگيز به او رسيد، كسى بود كه‌