باللّه است كه بر آن جلوس كند، من شما دو نفر را به رفتن به سرزمين مصر جهت آوردن امام على الهادى به همراه پدرش نزار، دعوت مى‌كنم ..».

عارف تامر در اين‌جا جزئيات ديگرى را نقل مى‌كند، از جمله اين‌كه:

«على فرزند نزار به هنگام احضار به الموت، كودك بود. لذا امر سرپرستى او را قبول مى‌كند و تعليم و تربيت او را به يك داعى به نام بزرگ اميد مى‌سپارد. وى در سال 490 هجرى يعنى در موقعى كه هنوز بيست سال از عمرش نگذشته بود، به امامت مى‌رسد، زيرا وى در سال 470 به دنيا آمد هيأت‌هاى اسماعيلى گروه گروه از هرمكانى حتى از شامات براى بيعت نزد او مى‌آيند. او چهل سال در اين سمت باقى مى‌ماند كه عمده دوره امامتش را در قلعه «لمبسر» سپرى مى‌كند و در همان‌جا به خاك سپرده مى‌شود».

به‌هرحال حسن صباح اولين شخصيتى است كه عملا دعوت نزاريه را رهبرى كرده است.

اما مراد از اين كلام كه نزار با يكى از فرزندانش از مصر خارج شده، با حسن صباح به قلعه الموت پناهنده شد، اين است كه سلسله امامت منقطع نشد و امامت از نزار و بعد از او تا جانشينانش در الموت استمرار يافت.

نزاريان، سلسله امامان نزارى را چنين مى‌شمارند:

1- نزار بن مستنصر (المصطفى باللّه) متوفى به سال 490 ه (1097 م)

2- على بن نزار (هادى) متوفى به سال 530 ه (1159 م)

3- محمد بن على بن نزار (مهتدى) متوفى به سال 552 (1159 م).

تاريخ هيچ‌گونه فعاليتى براى اين افراد ضبط نكرده و حتى خود تاريخ نزارى بدون اين‌كه به فعاليتى از امامانشان اشاره‌اى كرده باشد، صرفا به ذكر اسامى آنها اكتفا كرده است. اين، سؤال برانگيز است و حتى موجب شك و ترديد