اما به مرور زمان اين دو نام به فراموشى سپرده شد و تنها نزاريان به نام اسماعيلى شناخته شدند و كسى كه مى‌خواست آنها را از ديگر فرقه‌ها ممتاز نمايد، لقب «آقا خانى» را كه منسوب به آقا خان است، بر آنها اطلاق مى‌كرد. پس از آن‌كه چنين تحولى بر عقايد اسماعيليان روى داد، بقاياى فاطميان، خود را از نام اسماعيليه آزاد كردند و همچنان كه تفصيل آن خواهد آمد، به نام «بهره» راضى شدند.

وقتى وضعيت مستعلى تثبيت شد، نزار به اسكندريه رفت و با استقبال گرم ناصر الدين افتكين مواجه شد و تمامى مردم با او بيعت كردند. وقتى افضل بن بدر الجمالى از اين واقعه آگاه شد، با لشكرى گران به سمت اسكندريه به راه افتاد، اما شكست خورد و مجددا به قاهره برگشت. اما دوباره لشكرى ديگر تدارك ديد و جهت محاصره اسكندريه به آن‌جا حركت كرد كه به تسليم نزار و افتكين انجاميد. افضل به آنها امان داد اما بعدا آنها را به قتل رساند.

اما در ميان نزاريان كسانى هستند كه نمى‌خواهند اين حقيقت تاريخى را بپذيرند و معتقدند كه نزار در مصر كشته نشده است، بلكه به همراه خانواده‌اش مخفيانه و در كسوت بازرگانان به سجلماسه عزيمت كرده، در آن‌جا چند ماهى نزد عمه‌اش ماند، تا اين‌كه فرستاده‌هاى حسن صباح نزد او آمدند و محل اقامت او را به وى اطلاع دادند و از او خواستند كه نزد حسن صباح برود او همراه خانواده و بقاياى داعيانش، به كوههاى طالقان روى كرد و در قلعه الموت با حسن صباح كه از بزرگ‌ترين مخالفان خلافت احمد، المستعلى باللّه، و از

ادعا كرد چنانچه نزاريان به جاى اين‌كه مترصد فرصتى باشند تا ضربه‌اى به فاطميان مصر بزنند، با آنان متحد مى‌شدند، تاريخ جنبش اسماعيليان به‌طور عام و تاريخ حكومت فاطميان به‌طور خاص شكل ديگرى غير از شكلى كه اينك از آن مى‌شناسيم پيدا مى‌كرد. اما ميان اصل اين دو مذهب و اصول اساسى آنها اختلافات اساسى وجود دارد».