اين گروه منشعب، در الموت داراى حكومتى بودند و مصرانه خود را به اسماعيليه منتسب مى‌دانستند و يكه تاز ميدان بودند. درحالى‌كه از حكومت فاطميان جز بقاياى گروهى پراكنده كه اكثر آنها در هند گرد هم آمده بودند، چيزى باقى نمانده بود. ازاين‌رو اسماعيليانى كه در هند بودند، بر خود نام «بهره» را نهادند تا با گروه انشعابى مزبور مشتبه نشوند آنان خود را بهرى مى‌خواندند، نه اسماعيلى، مبادا عقايد اين گروه انشعابى كه از مسير صحيح اوليه‌اش خارج شده، براى خود، گروه مستقلى شده بودند، به آنان منتسب شود.

بنابراين تحريف‌كنندگان تاريخ و كينه‌ورزان هر حقيقت آشكارى، از اين وضعيت بهره‌بردارى كردند و ديدند كه به دليل انتساب حكومت فاطميان به مذهب اسماعيلى، بهترين فرصت براى اين‌كه اين گروه انشعابى را هم به مذهب فاطميان بچسبانند، فراهم است. درحالى‌كه هيچ كس به اندازه فاطميان و مذهبشان از همين گروه انشعابى كه علنا به دشمنى با آنان اعتراف مى‌كردند و در هر جايى براى آن دسيسه‌چينى كرده و بيش از هركسى با آنان دشمنى مى‌ورزيدند و بدون هيچ ملاحظه و ملايمتى با آن به شديدترين وجه مى‌جنگيدند، ضربه نخورده و رنج نكشيده است.

اين‌كه چگونه اين وقايع اتفاق افتاد و چه شد كه اين انشعاب رخ داد و حقيقت آنچه برخى در صدد مخفى كردن آن هستند تا صاحبنظران را به اشتباه و گمراهى دچار كنند و عليه فاطميان كوركورانه تعصب ورزند، چيست، چيزى است كه ما تلاش داريم به ضميمه آنچه پيش از اين گفتيم، در كمال ايجاز راجع به آن صحبت كنيم، گرچه احيانا به تكرار مطالب گذشته نياز باشد.