گرفت. پس از او داعيان يكى پس از ديگرى تا محمد عز الدين عهده‌دار رتق و فتق امور بودند. مركز دعوت اسماعيليان مستعلوى همچنان حدود چهار قرن در يمن باقى ماند. پس از آن مركز دعوت اين گروه از اسماعيليان به هند منتقل شد و پيروان آن به «بهره» معروف شدند.

يكى از دلايلى كه مركز دعوت اين گروه به هند منتقل شد، روابط تجارى موجود بين يمن و هند و رويكرد اسماعيليان به امر بازرگانى بود. اين امر موجب شد داعيان براى نشر دعوتشان ميان هندوان فرصتى بيابند، به‌طورى‌كه از ميان آنان مخصوصا از ميان هندوان جنوب بمبئى گروههايى از اسماعيليان مستعلوى شكل گرفت.

گفته مى‌شود لقب «بهره» كه به اسماعيليان مستعلوى موجود در هند اطلاق مى‌شد، مشتق از صفت شغلى آنان است. زيرا شغل غالب آنان تجارت بود و كلمه بهره كلمه هندى قديمى است به معناى تاجر.

بعد از آن‌كه مركز دعوت اسماعيليان مستعلوى از يمن به هند منتقل شد، به دو فرقه منشعب شدند: فرقه سليمانيه و فرقه داوديه. نام اين دو فرقه از نام كسى كه عهده‌دار مقام داعى مطلق بود، أخذ شده است. داوديه منتسب است به داعى قطب شاه داود بن عجب شاه، متوفى به سال 1021 هجرى سليمانيه منتسب است به داعى سليمان بن حسن كه پيروانش به امامت داود اعتقاد نداشتند و در سال 997 هجرى سليمان را به‌عنوان داعى پذيرفتند.

اسماعيليان بهره در شبه‌قاره هند داراى مؤسسات بزرگ، اماكن و ساختمانهاى فراوان و حدود سيصد مركز علمى هستند كه يكى از آنها «الجامعة العربية السيفيه» در سورت است كه صد سال پيش براى تدريس علوم دينى به زبان عربى تأسيس شده است و در آن، دانشجوى بهرى تمام نيازمنديهايش را از