اما عقيده آنها مطمئنا عقيده اسماعيليان نزارى نيست، بلكه آنها شيعه جعفرى هستند. آنها تقريبا از دنيا كناره گرفته‌اند و به دليل ناهموارى جاده كه تنها اتومبيلهاى نيرومند غير معمولى توان طى كردن آن را دارند، به ندرت اتومبيلى وارد اين روستا مى‌شود. ازاين‌رو كودكان و برخى مردان اين روستا وقتى صداى اتومبيل را شنيدند، تجمع كردند. زيرا براى آنها ورود اتومبيل به روستايشان واقعه ديدنى و شگفت‌انگيز به حساب مى‌آمد ...

در چهره‌هاى افرادى از آنان كه برخورد مى‌كردم، تأمل كردم، تا شايد در آنها نشانه‌هايى از ريشه‌هاى يك فدايى گردنكش را مشاهده كنم و اين نتيجه را بگيرم كه اين قوم از دودمان فدائيان نزارى هستند. شايد پيرمرد مهمان‌نوازى كه اينك در برابر ما ايستاده است، از نوادگان آن فدايى باشد كه به‌عنوان تهديد در كنار تخت پادشاه سلجوقى، سلطان سنجر، و درحالى‌كه در خواب فرو رفته بود، آن خنجر را بر زمين كوبيد.

شايد جوان فعالى كه در مقابل ماست و غرق در چيدن ظروف غذاست، فرزند آن فدايى ديگرى باشد كه خنجرش را براى فقيه رازى كشيده بود و او را مجبور كرد براى هميشه در جلسات درسش از دشنام دادن به نزاريان خوددارى كند. چه‌بسا آنها كه از اين‌جا و آن‌جا مى‌آيند و مى‌روند، از نسل همان افرادى باشند كه مدتها رعب و وحشت را در دل مردم آن سرزمين مى‌انداختند. اما چهره‌هاى كازر خانى‌ها جز نرمى را به ذهن انسان نمى‌آورد و من در چهره‌هاى آنان جز امنيت و صلح، چيز ديگرى را نيافتم.

سفر به سرزمين اسماعيليان نزارى:

هفتم ژوئن سال 1991 ميلادى با عبور از دشتهاى پهناور و ميان مزارع‌