آن عصر مركز علمى با اهميت و كانون تجمع گروهى از بزرگان فلاسفه، فقها، علما و فضلا بوده است، سفر كرد. در اين شهر مدتى ماند و از سرچشمه حكمت و معرفت سيراب شد، به‌طورى‌كه در عنفوان جوانى در اكثر فنون و علوم قوى و زبردست گرديد. وى ظاهرا نيشابور را قبل از آن‌كه مورد حمله لشكر مغول قرار گيرد و به نابودى و ويرانى كشيده شود، ترك مى‌گويد و به شهر رى كوچ مى‌كند و از آن‌جا جهت حضور در دروس علماى بزرگ به بغداد و موصل رهسپار مى‌شود. وى در موصل نزد كمال الدين بن يونس موصلى تلمذ مى‌كند آن‌گاه از سالم بن بدران مصرى كه از بزرگان فقهاى شيعه محسوب مى‌شد، اجازه اجتهاد دريافت نموده، به وطنش مراجعت مى‌كند.

اساتيد خواجه نصير:

1- وجيه الدين محمد بن حسن طوسى‌

وى جد خواجه نصير الدين طوسى و از زمره فقها و محدثان آن عصر محسوب مى‌شد كه خواجه نزد او فقه و حديث را فرا مى‌گيرد. او شاگرد فضل اللّه راوندى و فضل اللّه راوندى، شاگرد سيد مرتضى (علم الهدى) بوده است.[1]

2- نور الدين على بن محمد شيعى‌

اين فرد دايى خواجه نصير الدين طوسى و از دانشمندان عصر خود به شمار مى‌آمده است. برخى از مورخان برآنند كه خواجه، مقدمات منطق و فلسفه را نزد دايى‌اش فرا گرفته است، اما اينان نام دايى او را ضبط نكرده‌اند، ولى «ابن‌

[1]معلوم نيست كه فضل اللّه راوندى زمان سيد مرتضى (علم الهدى) را كه متوفى 426 هجرى است، درك كرده باشد. ازاين‌رو برخى عقيده دارند سيد فضل اللّه حسينى راوندى از شاگردان «شرف السادات سيد صفى الدين ابو تراب مرتضى بن سيد داعى حسينى رازى [معروف به علم الهدى‌]» مؤلف كتاب «تبصرة العوام» است، نه شاگرد سيد مرتضى علم الهدى.