نيم از عمرش نگذشته كه در طى مجلسى، تحت سرپرستى فردى به نام ابن مدين و چهار تن ديگر قرار مى‌گيرد. لقب حافظ، ما را بر اين حقيقت رهنمون مى‌سازد كه او به‌عنوان خليفه انتخاب نشده بود، بلكه از همان ابتدا براى حفظ حراست از اين امام كوچك انتخاب شده بود. اين مورخ يادآورى مى‌كند وقتى حافظ بر حكومت مسلط شد، در مورد ادعاى امامت طيب، خود را به نادانى زد و خودش را به‌عنوان خليفه معرفى نمود. در كوران اين حوادث، ابو على احمد بن افضل شاهنشاه توانست حكومت را به دست آورد و بر آن مسلط شود و سپس هم ادعاى حافظ را رد كند و هم ادعاى طيب را. حقيقت اين است اخبارى كه در مورد اين فرد به دست ما رسيده، گرايش مذهبى او را روشن نمى‌كند. اما اين مطلب روشن است كه او در سال 536 ه درگذشت و دوباره حافظ، زمام امور را به دست گرفت.

در اين اوضاع، محافظان طيّب، امام خردسالشان را در مسجدى به نام مسجد الرحمه مخفى كردند. به گفته مقريزى طيب بازداشت شد و سپس به قتل رسيد. اما پيروان او بر اين باورند كه طيب مخفى شده است و فرزندان او همچنان تا به امروز در حال اختفا به سر مى‌برند. به عبارت ديگر طبق اعتقاد اينان، امامت به دوره ستر بازگشته است.

يمن:

در يمن فردى به نام «مكرم» پس از مرگ پدرش، على بن محمد صليحى كه يكى از داعيان اسماعيلى بود، به حكومت رسيد. پس از درگذشت «مكرم» در سال 477 ه همسرش، سيده اروى، به نيابت از فرزند خردسالش على عبد المستنصر، حكومت را به دست گرفت هنگامى كه اين فرزند درگذشت،