حامل دو صفت و لقب مزبور (يعنى قاضى، محدث و فخر الدين) جلاد هلاكو بوده است كه فقها و دانشمندان را با دستان خود به مسلخ برد. او به ملاحظه موقعيتى كه داشته مسلّما تك‌تك آنها را مى‌شناخته و لذا بسيار ساده آنها را انتخاب و به دست خونريزى مثل هلاكو خان سپرده است. ابن تيميه چشمان خود را براى چنين افرادى مى‌بندد و در اعمالشان چيزى را كه استحقاق مؤاخذه داشته باشد نمى‌بيند.

خواجه نصير الدين طوسى:

اين همه كشتار سلاطين، شخصيت‌هاى سياسى و بزرگان مسلمان كه به مقر هلاكو روى آورده بودند تا مراتب اطاعت و سرسپردگى خود را به وى اعلام كرده، خود را در اختيار وى گذارند، توجه ابن تيميه و امثال او را به خود جلب نكرده است. كاروانهاى شخصيتها و سياستمداران اسلامى كه با پرچمها، شمشيرها و طبل‌هايشان به طرف مقر هلاكو سرازير شده بودند تا براى استجابت نداى سركرده جبار مغولها و لبيك دعوت او و ياريش در نبرد آينده، به ارتش بت پرست و خونريز مغولى بپيوندند، ابن تيميه و امثال او را به هيجان نياورده است.

آرى هيچ يك از موارد فوق در ابن تيميه تأثير نمى‌گذارد و او هيچيك از آنها را نمى‌بيند. آن وقت صحبت از كسى مى‌كند كه مغولها را در حمله به بغداد يارى كرده است. تازه ابن تيميه پس از آن‌كه ادعا مى‌كند اسماعيليان، مغولها را در حمله‌هايشان يارى كرده‌اند، سخنش را چنين تكميل مى‌كند:

«مهم‌ترين شخصيت اسماعيلى كه بار تمام اين وقايع را به دوش كشيد، وزير اسماعيليان، خواجه نصير الدين طوسى در الموت بود كه فرمان قتل خليفه عباسى و برچيدن حكومت عباسيان را صادر كرد».