ديگرى موكول نمودند. يكى از اين قلعه‌ها، قلاع نزاريان‌[1] بود كه علاوه بر موقعيت خاص كوهستانى كه صعب‌العبور بود، به نحو شايسته‌اى براى دفاع و محاصره طولانى آماده شده بود.

چنگيز پس از اين يورش به سرزمين خويش برگشت و چهار سال بعد مرد. بعد از او فرزندش، اوگتاى، زمام امور را به دست گرفت. مغولها براى تاجگذارى او مراسمى برگزار كردند كه در آن نماينده خليفه بغداد و علاء الدين نماينده حاكم نزاريان در الموت و نمايندگانى از مسيحيان، از جمله نمايندگانى بودند كه از كشورهاى همسايه و مورد تهديد، حضور داشتند. على‌رغم برخورد خوبى كه با نماينده خليفه عباسى شد، نامه‌اى تسليم او گرديد كه سرتاسر تهديد بود. در عوض با نماينده نزاريان با خشم و تحقير برخورد شد.[2] دليل خشم و اهانت مغولها به نماينده نزاريان اين بود كه مغولها مى‌ديدند عدم دسترسى‌شان به قلاع نزاريان موجب افتخار و سربلندى آنها شده است از اين جهت خواستند آنها را گرچه مهمان بودند، تحقير كنند. پس از اين جريان نمونه اين خشم و تحقير را در حمله مغولها به قلاع نزاريان و نابود كردن آنها و كشتار حاكمان و رجالشان همچنين سوزاندن كتابهايشان مشاهده مى‌كنيم كه پس از معرفى مختصرى از قلاع آنها، به ذكر آن خواهيم پرداخت.

قلعه‌هاى نزاريان:

قلعه‌هاى نزاريان در شمال غربى شهر قزوين واقع است. كسى كه از

[1]نزاريان نامى است كه از اين به بعد در مورد كسانى به كار مى‌بريم كه پس از برائت اسماعيليان اوليه از اسم اسماعيلى، خود را اسماعيلى ناميدند.

[2]ابن البصرى، مختصر تاريخ الدول.