باب اسد و ثور است در كتاب كليله و دمنه.

و غرض از وضع چنان حكايات آنستكه چون سبعى قوى بخدمت روباهى ضعيف در معرض استيصال حيوانى عظيم آيد يا ملكى قادر بمداخلت نمامى كه خويشتن را در صورت ناصحان فرانمايد تا نيت در حق وزراء و نصحاى خود كه قوام ملك و مدار كار بر ايشان بود فاسد گرداند تا بعد از فرط تمكين و تصرف و ايثار ايشان بر اولاد خويش بحقد و عداوت گرايد و بر بطش و قتل و تعذيب ايشان اقدام نمايد

شايد كه در باب دوستانى بروزگار اختيار احوال ايشان كرده باشد صداقت ايشانرا ذخاير اوقات شدايد ساخته و بمنزله ارواح در دلها جاى داده از سعايت ايشان حذر كند و نيكو گفته است در اين معنى اين ابيات:

و احتياط در اين باب و حفظ محبت كه احتياج بدان از روى احتياج بتمدن ظاهر است از اهم مهمات بود تا نقصان بدان راه نيابد و معنى اتحاد زايل نشود. چه اكثر فضايل خلقى كه برشمرديم هم بر محافظت نظام تألف كه وجود نوع بى‌او نتواند بود مقصود باشد

مثلا احتياج بعدالت از جهت تصحيح معاملاتست تا از رذيله جور مصون ماند

و احتياج بعفت از جهت ضبط شهوات بدنى، تا جنايات عظيم بشخص و نوع راه نيابد

و احتياج بشجاعت از جهت دفع امور هايل تا بسلامت شامل بود و در