نميديد و باين عزيمت نيز از طعن طاعن و وقيعت بدگو خلاصى زياده صورت نمى‌بست اما چون در امضاى اين عزم مبالغتى تمام ميفرمودند باستظهارى كه از اشارات آنحضرت بزرگوار يافت تجاسر نموده در اين معنى شروع پيوست و بتوفيق خدايتعالى باتمام رسيد و چون سبب تأليف اقتراح و اشاره او بود كتابرا اخلاق ناصرى نام نهاد و انتظار بكرم عميم و لطف جسيم بزرگانى كه اين مختصر بنظر ايشان بگذرد آنست كه چون بر خطائى و سهوى اطلاع يابند شرف اصلاح ارزانى فرمايند و تمهيد عذر را بانعام قبول تلقى كنند انشاء اللّه تعالى.

فصل در ذكر مقدمه كه تقديم آن بر خوض در اين مطلوب واجب شود

چون مطلوب در اين كتاب جزويست از اجزاى حكمت، تقديم شرح معنى حكمت و تقسيم آن باقسام، از لوازم باشد تا مفهوم از آنچه بحث مقصود بر آنست معلوم شود پس گوئيم كه حكمت در عرف اهل معرفت عبارتست از دانستن چيزها چنانكه باشد و قيام نمودن بكارها چنانكه بايد بقدر استطاعت تا نفس انسانى بكمالى كه متوجه آنست برسد و چون چنين بود حكمت منقسم ميشود بدو قسم: يكى علم ديگرى عمل علم تصور حقايق موجودات بود و تصديق باحكام و لواحق آن چنانكه فى نفس الامر باشد بقدر قوت انسانى.

و عمل ممارست حركات و مزاولت صناعات از جهت اخراج آنچه در حيز قوه باشد بحد فعل بشرط آنكه مؤدى بود از نقصان بكمال بر حسب طاقت بشرى و هركه را اين دو معنى در او حاصل شود حكيمى كامل و انسانى فاضل بود و مرتبه او بلندترين مراتب نوع انسانى باشد چنانكه فرموده‌