و هر ساعت در تزايد بود تا مؤدى شود بانحلال آلت و هلاكت هر سه و هيچ حال نبود تباه‌تر از آنچه در ضمن آن بود اهمال سياست ربانى و تضييع نعم او كه معنى فسق آنست و كفران ايادى و انكار حقوق او كه كفر عبارتست از آن و وضع اشياء در غيرمواضع كه ظلم بحقيقت همانست و رئيس را مرؤس و پادشاه را مملوك و خداوند را بنده گردانيدن كه انتكاس خلق اشاره بدان است و اين معنى اقتضاى طاعت شياطين و اقتفاى سنت ابليس و جنود او بود نعوذ باللّه منها و نسئله العصمة و التوفيق.

فصل هفتم در بيان خير و سعادت كه مطلوب از رسيدن بكمال آن است‌

چون هر فعلى را غايتى و غرضى است تكميل نفس انسانى نيز از براى غرضى تواند بود و غرض از آن چنانكه در اثناى سخن گفته آمد سعادت او است كه باضافت با او خير او آنست پس اولى چنان بود كه بمعرفت ماهيت خير و سعادت اشارتى رود تا از وقوف بر آن در ناقص شوقى كه باعث او باشد برطلب كمال حادث شود و در طالب آن شوق حادث غالب گردد و در كامل فرح و اهتزاز بظفر بر مطلوب زياده گردد.

و حكيم ارسطاطاليس افتتاح كتاب اخلاق بدين فصل كرده است و الحق رأى صواب در اين باب همانست كه او را روى داده است چه اول فكر، آخر عمل بود چنانكه در جملگى صناعات مقرر است چه نجار تا نخست تصور فايده تخت نكند فكر را در كيفيت عمل صرف نكند و تا كيفيت عمل بتمام در خيال نيارد ابتدا بعمل نكند و تا عمل تمام نشود فايده تخت كه فكر اول آن بود صورت نبندد.