نائينى، محمد حسين، فوائد الاصول، ج 1، 2، ص (471-456).

مكارم شيرازى، ناصر، انوار الاصول، ج 1، ص 622.

سبزوارى، عبدالاعلى، تهذيب الاصول، ج 1، ص 232.

نهى از معناى اسم مصدرى معامله

ر.ك: نهى از مسبب معامله

نهى از معناى مصدرى معامله

ر.ك: نهى از سبب معامله

نهى از نفس معامله

ر.ك: نهى از مسبب معامله

نهى از وجود معامله

ر.ك: نهى از مسبب معامله

نهى از وصف عبادت

تعلّق نهى به يكى از اعراض لازم يا مفارق عبادت

نهى از وصف عبادت از اقسام نهى از عبادت بوده و بر دو قسم است:

[1]نهى از وصف ملازم عبادت، مثل: نهى از جهر و اخفات در نماز

[2]نهى از وصف مفارق (غير ملازم) عبادت، مثل: نهى از نگاه كردن به زن نامحرم در نماز

نيز ر.ك: نهى از وصف ملازم عبادت; نهى از وصف مفارق عبادت.

مكارم شيرازى، ناصر، انوار الاصول، ج 1، ص 613.

عراقى، ضياء الدين، مقالات الاصول، ص 386.

عراقى، ضياء الدين، نهاية الافكار، ج 1، 2، ص 456.

نائينى، محمد حسين، فوائد الاصول، ج 1، 2، ص 463.

مظفر، محمد رضا، اصول الفقه، ج 1، ص 322.

ميرزاى قمى، ابوالقاسم بن محمد حسن، قوانين الاصول، ج 1، ص 156.

آخوند خراسانى، محمد كاظم بن حسين، كفاية الاصول، ص 222.

خويى، ابوالقاسم، محاضرات فى اصول الفقه، ج 5، ص 13.

سبحانى تبريزى، جعفر، الموجز فى اصول الفقه، ج 1، 2، ص 133.

فاضل لنكرانى، محمد، سيرى كامل در اصول فقه، ج 7، ص 262.

نهى از وصف مفارق عبادت

تعلق نهى به عَرَض مفارق عبادت

نهى از وصف مفارق عبادت، در جايى مصداق دارد كه نهى به وصف مفارق عبادت تعلق مى گيرد. وصف مفارق، به وصفى گفته مى شود كه وجودى مغاير موصوف خود دارد، هر چند هر دو وجود همراه يك ديگر مى باشد، مثل: نهى از نگاه كردن به نامحرم در نماز، كه نماز و نگاه به نامحرم دو وجود جدا از هم، ولى همراه هم مى باشد.

برخى از اصوليون، چنين موردى را مصداق اجتماع امر و نهى دانسته و در دو مورد به صحت نماز حكم كرده اند:

1. در صورتى كه اجتماع امر و نهى را جايز بدانيم و قصد قربت نيز ممكن باشد;

[2]در صورتى كه اجتماع امر و نهى را محال بدانيم ولى امر بر نهى مقدم شود; اما اگر نهى بر امر مقدم شود، نماز باطل مى گردد

خويى، ابوالقاسم، محاضرات فى اصول الفقه، ج 5، ص 13.

آخوند خراسانى، محمد كاظم بن حسين، كفاية الاصول، ص 222.

ميرزاى قمى، ابوالقاسم بن محمد حسن، قوانين الاصول، ج 1، ص 156.

عراقى، ضياء الدين، نهاية الافكار، ج 1، 2، ص 456.

مكارم شيرازى، ناصر، انوار الاصول، ج 1، ص 613.

سبحانى تبريزى، جعفر، الموجز فى اصول الفقه، ج 1، 2، ص 133.

فاضل لنكرانى، محمد، سيرى كامل در اصول فقه، ج 7، ص 262.

نهى از وصف ملازم عبادت

تعلق نهى به عَرَض لازم عبادت

نهى از وصف ملازم عبادت، در جايى است كه نهى، به وصف ملازم عبادت تعلق مى گيرد. منظور از وصف ملازم، وصفى است كه در خارج با موصوف يكى باشد و وجودى جداى از وجود موصوفش نداشته باشد، مانند: نهى از جهر و يا اخفات قرائت در نماز، كه جهر و اخفات از خصوصيات و اوصاف قرائت شمرده مى شود و هر دو به يك وجود، موجود گشته اند.

به نظر برخى از صاحب نظران، اين نهى بر فساد عبادت دلالت مى كند، زيرا محال است قرائتى كه نهى به آن تعلق گرفته، مقرِّب عبد به سوى مولا باشد.

خويى، ابوالقاسم، محاضرات فى اصول الفقه، ج 5، ص 13.

فاضل لنكرانى، محمد، سيرى كامل در اصول فقه، ج 7، ص 262.

آخوند خراسانى، محمد كاظم بن حسين، كفاية الاصول، ص 222.

سبحانى تبريزى، جعفر، الموجز فى اصول الفقه، ج 1، 2، ص 133.

ميرزاى قمى، ابوالقاسم بن محمد حسن، قوانين الاصول، ج 1، ص 156.

مظفر، محمد رضا، اصول الفقه، ج 1، ص 322.

عراقى، ضياء الدين، نهاية الافكار، ج 1، 2، ص 456.

عراقى، ضياء الدين، مقالات الاصول، ص 386.

نائينى، محمد حسين، فوائد الاصول، ج 1، 2، ص 463.

نهى اصلى

نهى مستفاد از خطاب مستقل شرعى

نهى اصلى، مقابل نهى تبعى بوده و به نهيى گفته مى شود كه از خطاب مستقل شرعى به دست مى آيد، مثل: «لا تكذب»، كه خطابى مستقل است و بر نهى از دروغ و حرمت آن دلالت مى كند; به عبارت ديگر، اين نهى از خطابى مستقل و از راه دلالت مطابقى به دست آمده است; به خلاف نهى تبعى كه خطاب مستقلى براى آن نيست.

بنابراين، هرگاه مولا به چيزى اراده خاص داشته باشد و سپس با خطابى مستقل و به كمك دلالت مطابقى از آن نهى نمايد و مبغوض بودن آن را در نزد خود اعلام كند، اين نهى