مبين به درستى آگاه و معتقد بود. باورهاى دينى و عبادات و رياضات شرعى را شرط أوّل حكمت و معرفت و سير و سلوك مى‌دانست. در اداى تكاليف شرعى هرگز كوتاهى نمى‌كرد و حتّى به انجام مستحبّات نيز اصرار مى‌ورزيد. هفت بار بقصد و نيّت خانه خدا و انجام مناسك حج، دست از خانه و كاشانه و زن و فرزند برداشت و در آخرين سفرش به ديدار يار و لقاء اللّه توفيق يافت.

حاصل اينكه شخصيّتى جامع، و در برخى از رشته‌هاى علمى مبتكر و صاحب‌نظر، و مسلمانى عالم و سخت معتقد و متشرّع بود؛ به طورى كه مى‌توان او را مانند پيشينيان دانايش- ابن سينا، ابو حامد غزّالى، شيخ اشراق، محيى الدين ابن عربى و جلال الدين مولوى- از مفاخر امّت اسلامى و از شخصيّتهاى كثير الابعاد تبار انسانى بشمار آورد. ما اينجا اين قصد و وظيفه را نداريم كه درباره تمام ابعاد فرهنگى اين فرزانه نبيه و عارف عالم، سخن بگوئيم، كه اين وظيفه ديگران است؛ بلكه مقصود شناساندن بعد عرفانى اوست، كه با رساله مورد تحقيق تناسب دارد، آن‌هم البتّه بإجمال، كه تفصيلش مستلزم تأليف رساله‌اى جداگانه است.

استادان عارف مشرب صدرا

از آنجا كه بنا به گفته پير هرات: «دود از آتش و گرد از باد چنان نشان ندهد، كه مريد از پيرو و شاگرد از استاد» [1] لذا مناسب آمد كه از استادان عارف مشرب صدرا سخنى به ميان آيد، كه مسلّما اين استادان در تحقّق حيث عرفانى و بعد معنوى وى تأثير داشته‌اند.

صدرا در محضر سه تن از اعلام عصر خود و استادان بزرگ حوزه علمى اصفهان‌

[1] رسائل خواجه عبد اللّه انصارى، ص 29.