شود دل شعله چون بر ياد روئى‌

 

شوم تن شمع و سر تا پا بسوزم‌

كنم هرچند پنهان آتش جان‌

 

ميان انجمن پيدا بسوزم‌

خوشم با سوختن در آتش عشق‌

 

بهل تا من درين سودا بسوزم‌

در آنجا هركه باشد هرچه باشد

 

بسوزد ز آتشم هرجا بسوزم‌

كنم گر اقتباسى ز آتش قدس‌

 

وجود خويش سر تا پا بسوزم‌

بسوزد باطن و ظاهر ز سوزم‌

 

اگر پنهان وگر پيدا بسوزم‌

ز سوز جان اگر حرفى نويسم‌

 

ورق را سر بسر يكجا بسوزم‌

چو فيض ار دم زنم از آتش عشق‌

 

زبان و كام با لبها بسوزم‌

زاهدا قدح بردار اين چه غيرت خامست‌

 

زهد خشك را بگذار رحمت خدا عامست‌

خويش را چه مى‌سوزى جام مى بر آتش ريز

 

كيسه‌ها چه مى‌دوزى نقدها ترا رامست‌

ذوق مى چو نشناسى شعله گر شوى خامى‌

 

آنكه مست جانان نيست عارف ار بود عامست‌

عشق كهنه صياديست ما چو مرغ نو پرواز

 

حال مهوشان دانه زلف دلبران دامست‌

جوش باده ما را نه خم فلك تنگست‌

 

پيش ناله مستان غلغل ملك خامست‌

هرزه پويد اسكندر در درون تاريكى‌

 

آب زندگى باده چشمه خضر جامست‌

پاى بر سر خود نِه دوست را در آغوش آر

 

تا به كعبه وصلت دورى تو يك گامست‌

چون ز خويشتن رستى با حبيب پيوستى‌

 

ورنه تا ابد مى‌سوز كار و بار تو خامست‌

مستى منِ شيدا نيست كار امروزى‌

 

تا الست شد ساقى فيض دردى‌آشامست‌