اسلحه و جنگ نداشت، از جهاد و شهادت بازماند و با اسيران حرم به شام اعزام گرديد.

پس از گذرانيدن دوران اسيرى، به امر يزيد براى استمالت افكار عمومى محترماً به مدينه روانه گرديد آن حضرت را بار دوم نيز به امر عبدالملك خليفه اموى، با بند و زنجير از مدينه به شام جلب كرده‌اند و بعد به مدينه برگشته است‌ [1].

امام چهارم پس از مراجعت به مدينه گوشه خانه را گرفته و در به روى بيگانه بسته مشغول عبادت پروردگار بود و با كسى جز خواص شيعه مانند «ابوحمزه ثمالى» و «ابوخالد كابلى» و امثال ايشان تماس نمى‌گرفت. البته خواص، معارفى را كه از آن حضرت اخذ مى‌كردند در ميان شيعه نشر مى‌دادند و از اين راه تشيع توسعه فراوانى يافت كه اثر آن در زمان امامت امام پنجم به ظهور پيوست.

از جمله آثار امام چهارم ادعيه‌اى است به‌نام ادعيه صحيفه و آن پنجاه و هفت دعاست كه به دقيق‌ترين معارف الهيه مشتمل مى‌باشد و زبور آل محمدش مى‌گويند.

امام چهارم پس از سى و پنج سال امامت به حسب بعضى از روايات شيعه به تحريك هشام خليفه اموى، به‌دست وليد بن عبدالملك مسموم شد [2] و در سال نود و پنج هجرى درگذشت.

امام پنجم‌

امام محمدبن على (باقر) لفظ «باقر» به‌معناى شكافنده است و لقبى است كه پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله به آن حضرت داده بود [3].

آن حضرت فرزند امام چهارم ودر سال پنجاه و هفت هجرى متولد شده بود در

[1] . تذكرة الخواص، ص 324؛ اثبات الهداة، ج 5، ص 242

[2] . مناقب ابن‌شهرآشوب، ج 4، ص 176؛ دلائل الامامه، ص 80 و فصول المهمه، ص 190

[3] . ارشاد مفيد، ص 246؛ فصول المهمه، ص 193 و مناقب ابن‌شهرآشوب، ج 4، ص 197