و اگر به واسطه دلبستگى و پاى بندى به زندگى اين جهان و لذايد گذران و بى پايه آن از عالم بالا بريده و انس و الفتى به خداى پاك و پاكان درگاهش نداشته باشد گرفتار عذابى دردناك و بدبختى ابدى خواهد شد.

درست است كه اعمال نيك و بد انسان در اين نشئه گذران است واز ميان مى‌رود ولى صور اعمال نيك و بد در باطن انسان مستقر مى‌شود و هر جا برود همراه اوست و سرمايه زندگى شيرين يا تلخ آينده او مى‌باشد.

مطالب گذشته را مى‌توان از آيات ذيل استفاده نمود- خداى متعال مى‌فرمايد:

«إِنَّ إِلى‌ رَبِّكَ الرُّجْعى‌» [1] برگشت مطلقا به سوى خداى توست.

و مى‌فرمايد: «أَلا إِلَى اللَّهِ تَصِيرُ الْأُمُورُ» [2] آگاه باشيد همه امور به سوى خدا بر مى‌گردد. و مى‌فرمايد: «وَ الْأَمْرُ يَوْمَئِذٍ لِلَّهِ» [3] امروز امر يك‌سره از آن خداست.

«ارْجِعِي إِلى‌ رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً* فَادْخُلِي فِي عِبادِي» [4]

اى نفس كه اطمينان و آرامش يافته‌اى (با ياد خدا) به سوى خداى خود برگرد، در حالى كه خشنودى و از تو خشنود شده، پس داخل شو در ميان بندگان من و داخل شو در بهشت من.

و در حكايت خطابى كه روز قيامت به بعضى از افراد بشر مى‌شود، مى‌فرمايد:

«لَقَدْ كُنْتَ فِي غَفْلَةٍ مِنْ هذا فَكَشَفْنا عَنْكَ غِطاءَكَ فَبَصَرُكَ الْيَوْمَ حَدِيدٌ» [5]

تو از اينها كه مشاهده مى‌كنى در غفلت بوده‌اى اينك پرده را از پيش چشمت برداشتيم و در نتيجه چشم تو امروز تيز بين است.

[1] . علق، آيه 8

[2] . شورى، آيه 53

[3] . انفطار، آيه 19

[4] . فجر، آيات 27- 30

[5] . ق، آيه 22