شهرها باشد براى مزد و احتساب، فرداى قيامت در شفاعت رسول صلى الله عليه و آله بود.
و عبداللّه عباس روايت كند كه از رسول صلى الله عليه و آله كه او گفت هر كه ماه رمضان به مكّه درآيد و چندان كه تواند مقام كند، حق تعالى چندان ثوابش دهد آن كس را كه صد هزار ماه رمضان روزه داشته باشد نه به مكّه و به هر روزى كه روزه دارد، آن چنان بود كه برده اى آزاد كرده باشد، و به هر شبى همچنين و به هر روزى و شبى اسبى در سبيل خداى باز بسته. و رسول صلى الله عليه و آله اهل حرم را اهل اللّه خواند. آن گه اُسَيد بن عتاب [1] را به عامل مكّه كرد، گفت: «تو را به عامل كردم در شهرى كه در آنجا اهل خدااند». و در اخبار ما چنين آمده است كه: مجاورت به مكّه مكروه است و به مدينه رسول صلى الله عليه و آله مستحبّ.
مردى بود او را حسين بن عَكَك گفتندى؛ مردى مالدار بود. به مكّه رفت و مجاور بنشست و پشت بر خان و مال و املاك و اسباب كرد و سالها بماند آنجا. سالى همشهريان او به حجّ بودند، او را گفتند: تو را هيچ آرزو نمى آيد تا با سر املاك و اسباب خود آيى؟!
آهى بزد و گفت: چه اميد باز آمدن است با دنيا گشته اى را كه او را رمقى مانده بُوَد!؟ آن گه اين بيت برخواند:
۰ حَسَبُ المُحِبِّ مِنَ الحَبيبِ بِعِلْمِهِإِنَّ المُحِبَّ بِبابِهِ مَطْرُوحٌ ۰
گفت: عاشق را همان بس كه معشوقش بداند كه او بر در سراى او كشته افگنده است.
امّا فضل نماز در مسجد الحرام رسول اللّه صلى الله عليه و آله ؛ گفت: نمازى در مسجد من، برابر هزار نماز باشد در مسجدهاى ديگر، مگر مسجد الحرام كه نمازى كه در او، چنان باشد كه صد نماز در مسجد من.

[1] اسيد بن عتاب: شناخته نشد.