را هدايتگر هدايت شده
خيرخواه امت، احيا كننده سنت پيامبر صلى الله عليه و آله، امام و پيشواى مسلمانان
پس از خود معرفى فرمود: «يا ابّى عَلَيْكَ بِعلىّ
فَانَّهُ الْهادِىُ الْمَهْدِى، النَّاصِحُ لِأُمتى، الَمُحيى لِسُنَّتى وَ هُوَ
امامُكُمْ بَعْدِىْ فَمَنْ رَضِىَ بِذلِكَ لَقِينى عَلى ما فارَقْتُهُ عَلَيه».[1] از روايتى استفاده مىشود كه پيامبر،
آينده امر خلافت پس از خود را و اينكه چه كسانى آن را قبضه خواهند كرد، به او خبر
داده است.[2] ابىّ در نوشتن و جمعآورى، قرائت،
تعليم، تفسير، و فقه قرآن، داراى مقام والايى بوده است. انسبنمالك و قرظى، او را
از 4 يا 5 نفرى دانستهاند كه قرآن را در زمان رسولخدا صلى الله عليه و آله
گردآوردند.[3] بنابه نقلى، او يكى از 12 نفرى است كه
عثمان آنان را براى جمعآورى قرآن تعيين كرد.[4] برپايه روايتى، گروهى كه مأمور جمع* قرآن بودند، از روى مصحف ابىّ و
با املاى خود او نوشتهاند[5] كه به روايت ابننديم، مصحف وى با ديگر مصاحف، اندكى اختلاف داشته
است.[6] وى، از قرّاء مشهور زمان
رسول خدا بوده[7] و براساس روايتى، حضرت او را
آگاهترين فرد امت به قرائت دانسته[8] و به او فرموده است: خداوند امر كرده كه بر تو قرآن بخوانم. ابىّ از
اين سخن كه خود را مورد عنايت خاصّ پروردگار ديد، متأثر و اشك شوق از ديدگانش جارى
شد و پيامبر اين آيه را تلاوت فرمود: «قُل بِفَضلِ اللَّهِ
و بِرَحمَتِهِ فَبِذلِكَ فَليَفرَحوا هُوَ خَيرٌ مِمّا يَجمَعون بگو به فضل و رحمت خدا بايد خوشحال شوند كه اين از تمام] آن چه
گردآوردهاند، بهتر است».[9] (يونس/ 10، 58) ذهبى، عدّهاى از قاريان صدر اوّل، از جمله
ابوهريره، ابن عباس و عبدالله بن سائب را در قرائت، شاگردان ابىّ مىداند.[10] شايد بدين جهت، برخى او را
«سيّدالقرّاء» خواندهاند.[11] از روايتى از امام صادق نيز استفاده مىشود كه[1]. الاحتجاج، ج 1، ص197 و 303 [2]. العقدالفريد، ج 4،ص 241 [3]. الطبقات، ج 2، ص272؛ الفهرست، ص 30 [4]. الطبقات، ج 3، ص381 [5]. المصاحف، ص 38 [6]. الفهرست، ص 30 [7]. الاتقان، ج 1، ص158 [8]. الطبقات، ج 3، ص379؛ صحيح مسلم، ج 8، ص 348 [9]. اسدالغابه، ج 1، ص169؛ الاستيعاب، ج 1، ص 162 [10]. الاتقان، ج 1، ص158 [11]. تاريخ دمشق، ج 7،ص 308؛ البداية والنهايه، ج 7، ص 78؛ تهذيبالكمال، ج 2، ص 262