به مكّه رفته بوده است ، چنين برمى آيد كه شيخ در سالهاى نزديك به ۶۰۰ق وفات يافته بوده است ؛ زيرا ابن حمزه در بازگشت از مكّه ، به اصفهان رفته و اين مسافرت پس از مرگ ابوالفتوح عجلى شافعى (درگذشت ۶۰۰ق) بوده است ، ولى اين گزارش (به اين صورت مخصوص) نمى تواند از صحت برخوردار باشد ، زيرا ابوالفتوح رازى به طور قطع در زمان تأليف كتاب نقض (ميان سالهاى ۵۵۶ـ۵۶۶ ق) در قيد حيات نبوده است.
ابوالفتوح را به وصيت خودش در جوار مرقد امامزاده عبدالعظيم حسنى در رى مدفون كردند و اينكه شوشترى مدفن او را در اصفهان دانسته ، ناشى از خلطى است با ابوالفتوح عجلى كه در ميان مردم اصفهان دست كم از سده ۱۰ق/ ۱۶م سابقه داشته است. [1]
سپس به آثار ابوالفتوح پرداخته و محتواى آنها و نسخه ها و چاپها را گزارش كرده است .

آذرنوش، آذرتاش (متولد ۱۳۱۶)

تاريخ ترجمه از عربى به فارسى: ترجمه هاى قرآنى، تهران، سروش، ۱۳۷۵ .
نويسنده در صدد بررسى ابعاد مختلف فارسى نگارى يا ادبيات فارسى در تفسير روض الجنان بوده است و كمتر به زندگى ابوالفتوح پرداخته است. در واقع، اين نوشته مفصل ترين تحليل ادبى درباره اين تفسير در دوره جديد است. آقاى آذرنوش به دليل تخصص در ادبيات، به ويژه ادبيات عرب، به خوبى ابعاد ادبى و ترجمه فارسى و فارسى نگارى اين اثر را نقادى كرده است. آذرنوش در ابتداى تحليل مى نويسد:
اين تفسير ارجمند كه از گنجينه هاى گرانقدر زبان فارسى به شمار مى آيد، در دهه هاى دوم و سوم قرن ششم (پيش از سال ۵۳۳ ق.) تأليف شد. يعنى هنوز ده سال بيش از نگارش كشف الاسرار ميبدى نگذشته بود كه دومين تفسير بزرگ فارسى در

[1] همان ، ص۱۱۱ .