قزوينى علاوه بر مقدمه بلندى كه بر روض الجنان نوشته، مقدمه اى هم بر اين اثر درباره ابوالفتوح رازى نوشته است .

بهار، محمد تقى مشهور به ملك الشعراء بهار (۱۲۶۵ـ۱۳۳۰/ ۱۳۰۴ـ۱۳۶۹ق)

سبك شناسى يا تاريخ تطور نثر فارسى . تهران، نشر پرستو، ۱۳۰۹، ج۲. ص۳۹۰ـ۳۹۳.
اين اثر از معدود كتابهايى است كه از نگاه ادبيات فارسى به جايگاه ابوالفتوح و منزلت تفسير ابوالفتوح در فرهنگ ايرانيان پرداخته است . آثار ابوالفتوح داراى ويژگيهاى ادبى است و اين ويژگيهاى نشانگر تبحر و تخصص او در عرصه ادبيات و فرهنگ فارسى است . ساختار تحليل آقاى بهار با ديگران متفاوت است . آغاز نوشته او اينگونه است :
جمال الدين ابوالفتوح الحسين بن على بن محمد بن احمد بن الحسين بن احمد الرازى از علماء تفسير و كلام و اعاظم فضلاى ناقل احاديث و از نويسندگان بزرگ فارسى قرن ششم هجرى است . شيخ ابوالفتوح مؤلفاتى دارد و مهمتر از همه تفسير قرآن موسوم به روض الجنان و روح الجنان است بزبان فارسى كه در پنج مجلّد در طهران بطبع رسيده است. [1]
درباره تاريخ ولادت و وفات صاحب تفسير ابوالفتوح مى نويسد :
تاريخ ولادت و وفات شيخ ابوالفتوح معلوم نيست و آنچه محقق است تأليف اين كتاب در اواسط قرن ششم هجرى يعنى قبل از ۵۱۰ و بعد از ۵۵۶ نبوده است. [2]
بهار مهمترين كتاب ابوالفتوح را روض الجنان دانسته و معتقد است اين اثر داراى جايگاه قابل توجه در تاريخ ادبيات فارسى است :
اين كتاب را بايد در عداد كتب علمى اين دوره كه از نثر قديم تقليد مى شده است قرار داد. زيرا در صرف و نحو و لغات و طرز جمله بندى كاملاً به كتب قرن پنجم شباهت دارد و غالب سليقه هاى آن عصر در اين كتاب ديده مى شود. از آوردن فعلهاى

[1] سبك شناسى، ص۳۹۱ .

[2] همان ، ص۳۹۲ .