موسومه به حُسنيه كه بسيار عالمه و فاضله و صاحب جمال بوده و در حضور خليفه مزبور با جمعى از علماء عامه در باب حقانيّت مذهب شيعه مباحثه نموده و همه را مغلوب نموده ، تأليف شده است . و سوم تبصرة العوام معروف در ملل و نحل ، و سپس خود صاحب روضات گويد به غير كتاب اخير يعنى تبصرة العوام نسبت آن دو كتاب اول يعنى رساله يوحنا و رساله حسنيّه به ابوالفتوح رازى هيچ مستبعد نيست. [1]

واعظ تهرانى ، ملاباقر (درگذشت ۱۳۱۳ق)

جنة النعيم فى احوال عبدالعظيم ، تهران ، تأليف در ۱۲۹۶ق ، ص۵۱۳ـ۵۱۴.
نويسنده در ۱۲۹۶ق از تأليف اين كتاب فارغ شده است و در زمره اولين و مهمترين آثار درباره عبدالعظيم و اماكن و مقابر وابسته به آستان عبدالعظيم، از جمله مقبره ابوالفتوح است.
مرحوم حاجى ملاباقر واعظ تهرانى در اين كتاب ذكرى از ابوالفتوح نموده و در ضمن تعداد علما و مشاهيرى كه در اطراف آستانه حضرت عبدالعظيم مدفون اند، از جمله ابوالفتوح را شمرده و پس از بيان زندگينامه مختصرى از او كه عينا منقول از حديقة الشيعة و مجالس المؤمنين است ، گويد : «مزار وى در صحن امامزاده حمزه در زمان دخول در طرف دست راست جلو حجره اول است و الواحى از كاشى كه زرد مى نمايد بر آن نصب شده است كه اسم شريف آن مرحوم (بر آن) مكتوب است و برحسب وصيّت خواسته است در جوار حضرت عبدالعظيم و مقدمه مزار امامزاده حمزه مدفون شده باشد .»
سيدمحمدكاظم طباطبائى در مقدمه چاپ اول (ص۴ـ۵) پس از نقل عبارت مزبور از جنة النعيم توضيح ذيل را بر آن افزوده، گويد : «گويا آن تفصيلى كه آن محدث جليل [يعنى مرحوم حاجى ملاباقر واعظ مؤلّف جنة النعيم] نگاشته در چند سال قبل بوده اكنون كه سنه ۱۳۱۹ [است] فى الجمله تغيير يافته و بالفعل دو پارچه سنگ مرمر غير محكوك در سر مقبره صاحب اين تفسير كبير نصب شده و از ميامن دولت

[1] «خاتمة الطّبع» ، روح الجنان ، چاپ شعرانى ، ج ۱۲ ، ص۲۳۸ـ۲۳۹ .