بيهقى كيدرى، قطب الدين محمد بن حسين (قرن ششم هجرى)

حدائق الحقايق فى شرح نهج البلاغه. دهلى، ۱۴۰۴ق. تحقيق عزيزاللّه عطاردى خبوشانى. چاپ اول: نشر عطارد، تهران و قم، ۱۳۷۵. ج۱، ص۴۶۲ـ۴۶۵ و ج۳، ص۱۲۳۳ـ۱۲۳۴.
كتاب مهمى است و از منابع اطلاعاتى اوليه درباره ابوالفتوح است . برخى نكاتى كه در آن آمده از اين قرار است : از ابوالفتوح با لقب شيخ الإمام ياد كرده و شهرت او را صاحب التفسير دانسته است ؛ دوم اينكه المفيد عبدالجبار را به عنوان شيخ روايى ابوالفتوح دانسته است .

رافعى قزوينى، عبدالكريم بن محمد (درگذشت ۶۲۳ ق)

التدوين فى اخبار قزوين. چاپ اول: حيدرآباد كن، ۱۹۸۵م. تحقيق عزيزاللّه عطاردى. بيروت، دارالكتب العلميه، ۱۴۰۸.
رافعى اطلاعاتى درباره برخى جوانب زندگى ابوالفتوح عرضه كرده است و كتابش يكى از منابع اوّليه درباره يكى از مشايخ ابوالفتوح به نام ابوالحسن على بن ناصر بن رضا است. مطابق گزارش رافعى در اين كتاب، ابوالفتوح اخبارى را از ابوالحسن على بن ناصر نقل كرده است. [1]

مستوفى قزوينى، حمداللّه بن ابى بكر (درگذشت ۷۴۰ق)

نزهة القلوب. تحقيق محمد دبيرسياقى. تهران، نشر طهورى، ۱۳۳۶.
مستوفى در مقاله سوم به هنگام توصيف رى مى نويسد : رى از اقليم چهارم و اُم البلاد و به جهت قدمت شيخ البلاد است. [2] در ادامه از وضعيت اجتماعى و فرهنگ دينى و مردم رى مى نويسد :
اهل شهر و اكثر ولايات شيعه اثنى عشرى اند الاّ ديه قوهه و چند موضع ديگر

[1] التدوين، ج ۲، ص ۲۹۳؛ دايرة المعارف بزرگ اسلامى، ج ۶، ص ۱۱۱.

[2] نزهة القلوب، ص۵۷ .