اختيار كرده است. [1]
علم خداوند: خداوند «عالم بالذات است» [2] و «مذهب جهم كه گفت خداى تعالى عالم است به علمى محدث، سهو بر او روا باشد»، باطل است. [3]
خالقيت خداوند: «[يعنى] افعال او بر وفق حكمت و صواب بود؛ پس پندارى مقدر است به اندازه حكمت. ما را خالق به اطلاق نگويند؛ براى آنكه فعل ما بيشتر نامقدور باشد و در افعال ما محكم و مشوش و حسن و قبيح درافتد و بر وفق تقدير ما نه بيايد براى فقد علم». [4]
رؤيت خداوند سبحان: ابوالفتوح همسوى ديگر علماى اماميه معتقد است:
«قديم تعالى، متعالى است از ادراك حواس و محتجب است از رؤيت ابصار». [5]
وى ذيل آيه ۷۷ سوره توبه مى گويد:
«... اين آيه ابطال مى كند تمسك آنان را كه تعلق كردند به آنكه لقا، رؤيت باشد...». [6]
شيخ ذيل آيات مرتبط با اين موضوع، دلايلى را در نفى رؤيت خداوند ياد مى كند. [7]

خلق قرآن

از مباحث مورد اختلاف ميان عدليه و ساير فرق اسلامى، حدوث و قدم قرآن است. ابوالفتوح درباره حروف مقطعه در ابتداى برخى از سوره ها معتقد است كه خداوند «به اين حروف تنبيه كرد خلقان را بر حدوث قرآن»؛ زيرا اين حروف، حادث هستند و كلام نيز، كه از جنس اين حروف است، بايد حادث باشد، نه قديم. [8]

[1] تفسير ابوالفتوح رازى، ج ۲، ص ۱۸۷.

[2] همان، ج ۱، ص ۵۴۴.

[3] همان، ص ۵۴۴.

[4] همان، ص ۶۱.

[5] همان، ص ۲۳.

[6] همان، ج ۲، ص ۲۶۷ و ۶۱۵.

[7] همان، ج ۲، ص ۷۰ و ۳۱۷؛ ج ۳، ص ۱۸؛ ج ۴، ص ۷۲؛ ج ۵، ص ۴۳۶.

[8] همان، ج ۱، ص ۳۷.