۱. آشنايى با تفسيرها از جنبه هاى مختلف، دست كم نوعى زمينه معرفت شناسى فرهنگ دينى را فراهم مى كند و سير تطور تفسير و روشهاى گوناگون و تحول فرهنگ اسلامى را نشان مى دهد و با مطالعه مجموعه اى از تفسيرها و روشهاى آن، آشنايى با عقايد و مذاهب گوناگون و چندگونگى آن را در عرصه تلاقى انديشه ها فراهم مى سازد و نشان مى دهد كه دانش تفسير از آغاز بر يك منوال نبوده و كم كم و آرام آرام اين سير را طى كرده است. لذا آشنايى با سير تطور تفسير از مراحل نخستين آن تا شرايط كنونى، علم به فراز و نشيب دانش تفسير و بازتاب شرايط اجتماعى، سياسى، فرهنگى و مذهبى عصر مفسر است.
۲. آشنايى با تفاسير، آشنايى با مذاهب اسلامى و عقايد مختلف مفسران و نوع نگاه به آيات قرآنى و استدلال آنها و عوامل گرايش به ديدگاه خاص است.
۳. پژوهشهاى تفسيرى، آشنايى با روشهاى مختلف تفسيرى است. اين روشها معمولاً به دو قسم مى شود:
نوعى كه از آن به عنوان طريق تفسير ياد مى كنيم و جنبه صورى آن مدنظر است؛ يعنى مفسر در پردازش تفسير به چه شكلى عمل مى كند و ورود و خروج در تفسير چگونه است. در اطلاعات اوّليه سوره يا آيه و ترجمه، شرح واژگان، چه زبانى انتخاب شده و مخاطبان او چه كسانى اند.
نوعى ديگر، همان است كه از آن به عنوان روش و منهج تفسير ياد مى گردد و در زمينه روش استنباط مفسر در آيات قرآن كاوش مى شود و پژوهش درباره تفسير، خواننده را با روش مفسر آشنا مى كند.
اين بررسيها دست كم فايده اى كه دارد، ما را با بهترين روشهاىِ استنباط از قرآن آشنا مى كند و از روشهايى كه در گذشته به كار گرفته شده و در انحراف تفسير تأثير گذاشته، برحذر مى دارد.
۴. بررسى تفسيرها، زمينه مقارنه و موازنه بين تفسيرها را فراهم مى سازد؛ زيرا از