موضوع حسد از نظر بزرگان دينى ما به عنوان يك خلق رذيله مطرح شده و بدان پرداخته اند. ابوالفتوح رازى نيز در بعضى از بخشهاى تفسيرى خود بدين مطلب اشاره دارد. وى در تفسير آيه ۱۰۹ از سوره بقره كه در مورد حسادت گروهى از يهودان به مسلمانان است داستانى را از حضرت رسول به نقل از عايشه مى آورد كه:
«روزى رسول عليه السلام در حجره من بود، جماعتى از يهوديان بر آن حضرت وارد شدند و دستورى خواستند. من در حجاب شدم. وقت ورودشان بر حضرت، گفتند السّام عليك يا محمد. آن حضرت دانست و ليكن به كرم و حلم خود چشم پوشى نمود. يهوديان چيزى پرسيدند و برفتند. اين ماجرا بر من سخت آمد، همّت كردم كه جواب ايشان را بدهم؛ ولى خوددارى كردم. جماعت ديگرى از يهوديان آمدند و همان گونه گفتند. صبر من تمام شد و از پس پرده جواب دادم: و عليكم السام و اللعنة و الغضب يا أعداء اللّه . رسول اكرم صلى الله عليه و آله مرا گفت: خاموش باش.
چون ايشان برفتند، آن حضرت مرا ملامت نمود كه چرا جواب دادى؟ گفتم: يا رسول اللّه ! من بر خويشتن نتوانستم تحمل نمايم كه جواب ندهم. آن حضرت گفتند: ندانى كه يهوديان قومى اند حسود و بسيار حسد مى كنند و بر هيچ چيز حسد آنان بيشتر نيست از اين كه ما مسلمانيم و حق تعالى ما را مفتخر به اسلام نموده و تحيّت ما گفته و آن تحيّت اهل بهشت است و بر آمين گفتن به عقب دعا. پس هر كس حسود باشد، به يهوديان اقتدا كرده است». [1]
از آن حضرت روايت است كه: «إن الحسد ليأكل الحسنات كما تأكل النار الحطب؛ حسد حسنات را مى خورد، همان گونه كه آتش چوب را مى سوزاند».
از امام صادق عليه السلام منقول است كه: «آفة الدين الحسد و العجب و الفخر؛ [2] آفت دين و

[1] روض الجنان، ج ۲، ص ۱۰۸.

[2] اصول كافى، ج ۲، ص ۳۰۷.