بـنـابـراين ، قبل از هر چيز، داشتن حالت (وَرَع ) و (تقوا) يعنى ترس از عواقب گناه و دورى از ارتـكـاب مـعـاصـى شرط اساسى براى سلامت زندگى و ادامه حركت در مسير هدايت است . به همين دليل ، خدا تنها اعمال شايسته متقين را خواهد پذيرفت ؛

(إِنَّما يَتَقَبَّلُ اللّهُ مِنَ الْمُتَّقينَ)(139)

چاره دردهاى درونى

امـّا اگر قلبى بيمار شد و سياهى گناه ، نورانيت آن را از بين برد و زمانى كه قلبى در اثر اسـتـمـرار سـرپيچى و نافرمانى زير و رو شد و حقايق را واژگونه و غيرواقعى دريافت ، چه بايد كرد؟ آيا ديگر هيچ روزنه اميدى براى اصلاح و بازگشت وجود نخواهد داشت ؟

پيشتر اشاره شد كه حتّى فكر اين گونه تصورات خود از جمله بزرگترين گناهان است . اينك يـك بار ديگر به طنين دلنشين كلام الهى گوش جان مى سپاريم كه بندگان عاصى و گنهكار را مورد خطاب قرار داده ندا مى دهد كه :

﴿... إِلاّ مـَنْ تـابَ وَ عـَمـِلَ صـالِحـاً فَاءُولئِكَ يُبَدِّلُ اللّهُ سَيِّئاتِهِمْ حَسَناتٍ وَ كانَ اللّهُ غَفُوراً رَحيماً﴾(140)

مگر آن كسان كه توبه كنند و ايمان آورند و كارهاى شايسته كنند. خدا گناهانشان را به نيكيها بدل مى كند و خدا آمرزنده و مهربان است .

واين پيامبر گرامى اسلام (ص )، طبيب تمامى دردهاى درونى انسان است كه مى فرمايد:

(لِكُلِّ داءٍ دَواءٌ وَ دَواءُ الذُّنُوبِ الاِْسْتِغْفارُ)(141)

براى هر دردى دوايى است و دواى گناه طلب آمرزش از خداوند است .

امام باقر(ع ) فرمود:

[و به اين ترتيب ] آن كه توبه مى كند، همانند كسى است كه اصلاً گناهى مرتكب نگرديده است .(142)