منزل مى‌نمودند و در نتيجه، روزه‌شان را مى‌گرفتند ولى اكنون همين مسافت را در مدّت خيلى كم با ماشين، طىّ نموده و چندين ساعته، به مقصد خود مى‌رسند آيا تكليف آنان در بين راه، تمام است يا قصر؟.

ج‌

- با وضع فعلى هم در بين راه بايد نماز را شكسته و روزه را افطار نمايند.

س 73

- شخصى به قصد مسافرت به هشت فرسخ و يا بيشتر، حركت مى‌كند از حدّ ترخّص كه خارج شد نماز را شكسته مى‌خواند و حدود سه فرسخ كه مى‌رود از قصد خود برمى‌گردد و مراجعت به وطن مى‌كند و هنوز وقت، باقى است آيا بايد دوباره نمازش را (تماما) بخواند يا نه و بر فرض اگر تكليف او ساقط شده باشد پس با آن مطلب- كه مى‌فرماييد شخص مسافر نبايد در بين مسافت، از قصد خود برگردد- چگونه جمع مى‌شود؟.

ج‌

- نمازى را كه قبل از برگشتن از قصد، شكسته خوانده صحيح است و اعاده، لازم ندارد و اين كه نوشته شده كه بايد در بين مسافت، از قصد بر نگردد مقصود اينست كه در صورتى مى‌تواند نمازش را شكسته بخواند كه از قصد مسافت، برنگشته باشد و بعد از برگشتن از قصد مسافت، ديگر نمى‌تواند شكسته بخواند.

س 74

- بنده در شهرستان كرج سكونت دارم و محلّ كارم، بين راه كرج و تهران است و مى‌دانم كه از كرج تا تهران نمازم قصر است ولى از كارخانه كه مى‌روم تهران آيا شكسته بخوانم يا تمام و از كرج كه مستقيم به تهران از پهلوى كارخانه مى‌روم نمازم قصر است يا تمام؟.

ج‌

- اگر از كارخانه تا تهران چهار فرسخ باشد كه رفت و آمد شما هشت فرسخ بشود و در تهران هم قصد اقامه ده روز نداشته باشيد، مسافر هستيد و نماز، شكسته است و اگر از كرج بقصد تهران سفر كنيد هر چند از مقابل كارخانه بگذريد باز هم نماز شكسته است و روزه را بايد افطار كنيد.

س 75

- مسافرى به مقصد سه فرسخى سفر مى‌كند ولى از اوّل، قصد دارد كه در اثناء راه به جادّه فرعى كه يك فرسخ است به جهت كارى برود و از همان راه به جادّه اصلى برگردد و سفر خود را ادامه دهد، نماز اين مسافر، حكمش چيست؟.