- اعتناء به شكّ خود نكند و هم چنان نماز را ادامه دهد.
س 191
- اشخاصى هستند كف دست آنها بطور معمول باز نمىشود و در حال سجده كف
دست تماما به زمين نمىرسد بنا بر اين لازم است به نحوى جاى كف دست را بلند كنند
كه كف دست، محكم قرار بگيرد، يا بهمان اندازه كه قادر است روى زمين قرار بدهد كافى
است؟.
ج
- بهمان نحو كه مىتواند سجده كند كافى است و احوط مراعات نحوه
مذكوره است.
س 192
- اگر كسى شكّ كند كه آيا يك سجده به جا آورده يا دو سجده تكليفش
چيست؟.
ج
- در صورتى كه قبل از قيام و قبل از دخول در تشهّد شكّ كند بنا
بگذارد كه يك سجده به جا آورده و سجده دوّم را به جا آورد چه در حال جلوس باشد يا
بين برخاستن براى قيام و اگر در حال قيام يا بعد از دخول در تشهّد، شك كند بنا
بگذارد كه دو سجده را كرده و ديگر سجده نكند.
س 193
- اگر نمازگزار، در سجده، شكّ در ارتفاع محلّ سجود از محلّ ايستادن-
به مقدارى كه مغتفر نيست- بنمايد و رفع شكّ در بين نماز ممكن نباشد تكليفش چيست؟.
ج
- در صورتى كه رفع شكّ، متوقّف بر قطع نماز باشد نماز را قطع كند و
بعد از حصول يقين، نماز بخواند و مىتواند رجاءً نماز را تمام كند و بعد از نماز،
اگر صحّت، معلوم نشد اعاده نمايد.
س 194
- نمازگزار، در ركعت اوّل، يكى از دو سجده، و در ركعت دوّم، ركوع را
فراموش كرد، يكى از دو سجده را كه به جا آورد ملتفت شد كه در ركعت اوّل يك سجده به
جا نياورده و در ركعت دوّم ركوع نكرده تكليف او چيست؟.
ج
- در فرض سؤال، سجده مزبور، سجده دوّم او محسوب و بايد برخيزد و حمد
و سوره ركعت دوّم را بخواند و ركوع را به جا آورد و نماز را تا آخر بخواند و بعد
از سلام دو سجده سهو براى قيام بىجا به جا آورد.