لَبَّيْكَ ذَا الْجَلَالِ وَ الْإِكْرَامِ لَبَّيْكَ، لبّيك نبدء و المعاد اليك لَبَّيْكَ، لبّيك تستغنى و يفتقر اليك لبّيك، لبّيك مَرْهُوباً وَ مَرْغُوباً إِلَيْكَ لَبَّيْكَ، لَبَّيْكَ اله الحقّ لبّيك، لبّيك ذا النّعماء و الفضل الحسن الجميل لبّيك، لَبَّيْكَ كَشَّافَ الْكُرَبِ الْعِظَامِ لَبَّيْكَ، لَبَّيْكَ عَبْدُكَ وَ ابْنُ عَبْدَيْكَ لَبَّيْكَ، لَبَّيْكَ يَا كَرِيمُ لَبَّيْك».

و مستحبّ است اين جملات را نيز بيافزايد:

«لَبَّيْكَ أَتَقَرَّبُ إِلَيْكَ بِمُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ لَبَّيْكَ، لَبَّيْكَ بِحَجَّةٍ وَ عُمْرَةٍ مَعاً لَبَّيْكَ، لَبَّيْكَ هَذِهِ عُمْرَةُ مُتْعَةٍ إِلَى الْحَجِّ لَبَّيْكَ، لَبَّيْكَ أَهْلَ التَّلْبِيَةِ لَبَّيْكَ، لَبَّيْكَ تَلْبِيَةً تَمَامُهَا وَ بَلَاغُهَا عَلَيْك».

سزاوار است كه حاجى به هنگام گفتن لبّيك با حضور قلب، كاملا متوجّه به خداوند متعال بوده و دعوت حقّ را پاسخ گويد.

تكرار لبّيك‌ها به هنگام بيدار شدن، سوار شدن، و ملاقات با سواره و وقت بالا رفتن از هر بلندى، و پايين آمدن از آن، و پس از هر نماز فريضه، و زياد گفتن آن در سحرگاهان حتّى براى جنب و حائض مستحب است، و متسحبّ است كه در عمره تمتّع، گفتن لبّيك‌ها را تا مشاهده خانه‌هاى مكّه قطع ننمايد، و در حج تمتّع تا ظهر روز عرفه گفتن لبّيك‌ها را قطع نكند.