سوّم- كسى كه تا غروب آفتاب روز دوازدهم در منى مانده است، اگر چه آماده حركت بوده و سوار ماشين شده ولى در راه‌بندان مانده، و نتوانسته از حدود منى خارج شود.

مسأله 925- كسانى كه سال اوّل حج آنهاست، و يا بعض محرّمات احرام را مرتكب شده‌اند، و يا گناه كبيره ديگرى را در حال احرام انجام داده‌اند، اولى و احوط آن است كه شب سيزدهم را در منى بيتوته نمايند، بلكه بيتوته شب سيزدهم براى همه افضل است.

مسأله 926- مقدار واجب از بيتوته در منى از غروب تا نيمه شب است، و خروج از منى پس از نيمه شب جايز است، اگر چه افضل آن است كه تمام شب را تا طلوع فجر در منى بماند، و احتياط مستحب آن است كه قبل از طلوع فجر داخل مكه نشود.

مسأله 927- ماندن در منى بايد با نيّت همراه باشد، و اگر اوّل مغرب نيّت نكرده است، بايد بعد از دخول وقت نماز عشاء نيّت كند، و بگويد: «امشب را در منى مى‌مانم قربة إلى اللّه»، و نوع حجى را كه بجا مى‌آورد- تمتّع يا غير آن را نيز- تعيين كند، و هم‌چنين اگر نايب است به نيّت منوب عنه در منى بماند، و اگر نيّت نكند گناه كرده، ولى كفّاره‌اى بر او واجب نيست، و كفايت مى‌كند كه به اين منظور در منى بماند، اگر چه نيّت آن را به زبان نياورد، و در دل هم نگذراند.