" هنگامى كه فرمان ما (دائر به مجازات اين قوم گمراه و ستمكار و لجوج) فرا رسيد، نخست شعيب و كسانى را كه با او ايمان آورده بودند به بركت رحمت خود از آن سرزمين نجات داديم" (وَ لَمَّا جاءَ أَمْرُنا نَجَّيْنا شُعَيْباً وَ الَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِنَّا).

" سپس فرياد آسمانى و صيحه عظيم مرگ آفرين، ظالمان و ستمگران را فرو گرفت" (وَ أَخَذَتِ الَّذِينَ ظَلَمُوا الصَّيْحَةُ).

" صيحه" همانگونه كه سابقا هم گفته‌ايم به معنى هر گونه صداى عظيم است، و قرآن حكايت از نابودى چند قوم گنهكار بوسيله صيحه آسمانى مى‌كند، اين صيحه احتمالا وسيله صاعقه و مانند آن بوده است، و همانگونه كه در داستان قوم ثمود بيان كرديم، گاهى ممكن است امواج صوتى بقدرى قوى باشد كه سبب مرگ گروهى شود.

و به دنبال آن مى‌فرمايد:" قوم شعيب بر اثر اين صيحه آسمانى در خانه‌هاى خود برو افتادند و مردند" و اجساد بى‌جانشان به عنوان درسهاى عبرتى تا مدتى در آنجا بود (فَأَصْبَحُوا فِي دِيارِهِمْ جاثِمِينَ‌).

آن چنان طومار زندگانى آنها در هم پيچيده شد كه" گويا هرگز ساكن آن سرزمين نبودند" (كَأَنْ لَمْ يَغْنَوْا فِيها).

تمام آن ثروتهايى كه به خاطر آن گناه و ظلم و ستم كردند و تمام آن كاخها و زينتها و زرق و برقها و غوغاها، همه از ميان رفت و همه خاموش شدند.

سر انجام همان گونه كه در آخر سرگذشت قوم عاد و ثمود بيان شد مى‌فرمايد" دور باد سرزمين مدين از لطف و رحمت پروردگار همانگونه كه قوم ثمود دور شدند" (أَلا بُعْداً لِمَدْيَنَ كَما بَعِدَتْ ثَمُودُ).

روشن است كه منظور از" مدين" در اينجا اهل مدين است، آنها بودند كه از رحمت خدا دور افتادند.