[سوره هود (11): آيات 94 تا 95]

وَ لَمَّا جاءَ أَمْرُنا نَجَّيْنا شُعَيْباً وَ الَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِنَّا وَ أَخَذَتِ الَّذِينَ ظَلَمُوا الصَّيْحَةُ فَأَصْبَحُوا فِي دِيارِهِمْ جاثِمِينَ (94) كَأَنْ لَمْ يَغْنَوْا فِيها أَلا بُعْداً لِمَدْيَنَ كَما بَعِدَتْ ثَمُودُ (95)

ترجمه:

94- و هنگامى كه فرمان ما فرا رسيد شعيب و آنها را كه با او ايمان آورده بودند، به رحمت خود، نجات داديم و آنها را كه ستم كردند صيحه (آسمانى) فرو گرفت و در ديار خود به رو افتادند (و مردند).

95- آن چنان كه گويى هرگز از ساكنان آن ديار نبودند، دور باد مدين (از رحمت خدا) همانگونه كه قوم ثمود دور شدند!.

تفسير: پايان عمر تبهكاران مدين.

در سرگذشت اقوام پيشين بارها در قرآن مجيد خوانده‌ايم كه در مرحله نخست، پيامبران به دعوت آنها به سوى خدا بر مى‌خاستند و از هر گونه آگاه سازى و اندرز و نصيحت مضايقه نمى‌كردند، در مرحله بعد كه اندرزها براى گروهى سود نمى‌داد، روى تهديد به عذاب الهى تكيه مى‌كردند، تا آخرين كسانى كه آمادگى پذيرش دارند تسليم حق شوند و به راه خدا باز گردند و اتمام حجت شود، در مرحله سوم كه هيچيك از اينها سودى نمى‌داد به حكم سنت الهى در زمينه تصفيه و پاكسازى روى زمين، مجازات فرا مى‌رسيد و اين خارهاى سر راه را از ميان مى‌برد.

در مورد قوم شعيب يعنى مردم" مدين" نيز، سرانجام مرحله نهايى فرا رسيد، چنان كه قرآن گويد: