ولى بعضى از كارگران كم درآمد مسلمان مانند" ابو عقيل انصارى" يا" سالم بن عمير انصارى" با تحمل كار اضافى و كشيدن آب در شب و تهيه دو من خرما كه يك من آن را براى خانواده خويش ذخيره كرد و يك من ديگر را خدمت پيامبر ص آورد، كمك ظاهرا ناچيزى به اين برنامه بزرگ اسلامى نمود.

ولى منافقان عيبجو به هر يك از اين دو گروه ايراد مى‌گرفتند: كسانى را كه زياد پرداخته بودند، به عنوان رياكار معرفى مى‌كردند، و كسانى را كه مقدار ظاهرا ناچيزى كمك نموده بودند به باد، مسخره و استهزاء مى‌گرفتند كه آيا لشكر اسلام نياز به چنين كمكى دارد؟

آيات فوق نازل شد و شديدا آنها را تهديد كرد و از عذاب خداوند بيم داد!.

تفسير: كار شكنى منافقان.

در اين آيات اشاره به يكى ديگر از صفات عمومى منافقان شده است كه آنها افرادى لجوج، بهانه‌جو، و ايرادگير، و كارشكن هستند، هر كار مثبتى را، با وصله‌هاى نامناسبى تحقير كرده، و بد جلوه مى‌دهند. تا هم مردم را در انجام كارهاى نيك دلسرد سازند، و هم تخم بدبينى و سوء ظن را در افكار بپاشند، و به اين وسيله چرخهاى فعاليتهاى مفيد و سازنده در اجتماع از كار بيفتد.

قرآن مجيد شديدا اين روش غير انسانى آنها را نكوهش مى‌كند، و مسلمانان را از آن آگاه مى‌سازد، تا تحت تاثير اينگونه القائات سوء قرار نگيرند و هم منافقان بدانند كه حناى آنان در جامعه اسلامى رنگى ندارد!