آنها بكشند، حقايق را انكار و تكذيب مى‌كردند" (كَذلِكَ كَذَّبَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ‌).

در آيات 113 و 118 سوره بقره نيز اشاره به وضع امتهاى گذشته، از اين نظر، آمده است.

در واقع همه آنها عذرشان، جهلشان بود، و بدبختيشان در عدم تحقيق و عدم جستجو و شناخت واقعيتها بود، در حالى كه عقل و منطق حكم مى‌كند كه انسان چيزى را كه نمى‌داند، هرگز انكار نكند، بلكه به جستجو و تحقيق بپردازد.

و در پايان آيه روى سخن را به پيامبر ص كرده مى‌گويد" بنگر عاقبت كار اين ستمكاران به كجا كشيد" (فَانْظُرْ كَيْفَ كانَ عاقِبَةُ الظَّالِمِينَ‌).

يعنى اينها نيز به همان سرنوشت گرفتار خواهند شد.

اينها همگى به اين حال باقى نمى‌مانند بلكه" گروهى از آنان كه روح حق‌طلبى در وجودشان نمرده است سرانجام به اين قرآن ايمان مى‌آورند، در حالى كه گروهى ديگر هم چنان در جهل و لجاجت پا فشارى كرده و ايمان نخواهند آورد" (وَ مِنْهُمْ مَنْ يُؤْمِنُ بِهِ وَ مِنْهُمْ مَنْ لا يُؤْمِنُ بِهِ‌).

روشن است كه اين گروه دوم، افراد فاسد و مفسدى هستند و به همين دليل در پايان آيه مى‌فرمايد:" پروردگار تو مفسدان را بهتر مى‌شناسد" (وَ رَبُّكَ أَعْلَمُ بِالْمُفْسِدِينَ‌).

اشاره به اينكه افرادى كه زير بار حق نمى‌روند، افرادى هستند كه شيرازه اجتماع را از هم گسيخته و در فاسد كردن نظام جامعه نقش مؤثرى دارند.