خلاصه بستگان آنها غذا مى‌آوردند، اما حتى يك كلمه با آنها سخن نمى‌گفتند.

مدتى به اين صورت گذشت و پيوسته انتظار مى‌كشيدند كه توبه آنها قبول شود و آيه‌اى كه دليل بر قبولى توبه آنها باشد نازل گردد، اما خبرى نبود.

در اين هنگام فكرى به نظر يكى از آنان رسيد و به ديگران گفت: اكنون كه مردم با ما قطع رابطه كرده‌اند، چه بهتر كه ما هم از يكديگر قطع رابطه كنيم (درست است كه ما گنهكاريم ولى بايد از گناهكار ديگرى خشنود نباشيم).

آنها چنين كردند به طورى كه حتى يك كلمه با يكديگر سخن نمى‌گفتند، و دو نفر از آنان با هم نبودند، و به اين ترتيب سر انجام پس از پنجاه روز توبه و تضرع به پيشگاه خداوند، توبه آنان قبول شد و آيه فوق در اين زمينه نازل گرديد [1]

تفسير: زندان محاصره اجتماعى گنهكاران‌

اين آيات نيز هم چنان از جنگ تبوك و مطالب گوناگونى كه پيرامون اين رويداد بزرگ اسلامى به وقوع پيوست، سخن مى‌گويد.

در نخستين آيه اشاره به شمول رحمت بى‌پايان پروردگار نسبت به پيامبر و مهاجرين و انصار در آن لحظات حساس كرده، مى‌گويد:" رحمت خدا شامل حال پيامبر ص و مهاجران و انصار، همانها كه در موقع شدت و بحرانى از او پيروى كردند، شد" (لَقَدْ تابَ اللَّهُ عَلَى النَّبِيِّ وَ الْمُهاجِرِينَ وَ الْأَنْصارِ الَّذِينَ اتَّبَعُوهُ فِي ساعَةِ الْعُسْرَةِ).

[1] مجمع البيان و سفينة البحار و تفسير ابو الفتوح رازى.