دچار حيرت خواهيم شد، مگر ساختن مسجد، آن هم براى حمايت از بيماران و پيران و مواقع اضطرارى كه در حقيقت هم يك خدمت دينى است و هم يك خدمت انسانى كار بدى است كه چنين دستورى در باره آن صادر شده.

اما هنگامى كه چهره باطنى مسئله را بررسى كنيم خواهيم ديد اين دستور چقدر حساب شده بوده است.

توضيح اينكه: در زمان جاهليت مردى بود بنام" ابو عامر" كه آئين نصرانيت را پذيرفته و در سلك راهبان در آمده بود، و از عباد و زهاد بشمار مى‌رفت و نفوذ وسيعى در طائفه" خزرج" داشت.

هنگامى كه پيامبر ص به مدينه هجرت كرد و مسلمانان گرد او را گرفتند و كار اسلام بالا گرفت، و هنگامى كه مسلمانان در جنگ بدر بر مشركان پيروز شدند ابو عامر كه خود روزى از بشارت دهندگان ظهور پيامبر ص بود اطراف خود را خالى ديد، و به مبارزه با اسلام برخاست، و از مدينه بسوى كفار" مكه" گريخت، و از آنها براى جنگ با پيغمبر اكرم ص استمداد جست و از قبائل عرب دعوت كرد.

او كه قسمتى از نقشه‌هاى جنگ" احد" را ضد مسلمين رهبرى مى‌كرد، دستور داد در ميان دو صف لشكر گودالهايى بكنند كه اتفاقا پيامبر ص در يكى از آنها افتاد و پيشانيش مجروح شد و دندانش شكست.

هنگامى كه غزوه احد پايان يافت و با تمام مشكلاتى كه مسلمانان در اين ميدان با آن روبرو شدند آوازه اسلام بلندتر گرديد و در همه جا پيچيد او از مدينه فرار كرد و به سوى" هرقل" پادشاه روم رفت تا از او كمك بگيرد و با لشكرى براى كوبيدن مسلمانان حركت كند. ذكر اين نكته نيز لازم است كه بر اثر اين تحريكات و كارشكنى‌ها پيامبر ص لقب" فاسق" به او داده بود.

بعضى مى‌گويند مرگ به او مهلت نداد تا خواسته خود را با هرقل در ميان‌