اين حديث كه پر از تشبيه و كنايه‌هاى پر معنى است روشنگر اهميت فوق العاده خدمات انسانى و كمك به نيازمندان در تعليمات اسلام است.

تعبيرات مختلف ديگرى كه در احاديث در اين زمينه وارد شده به قدرى جالب و پر اهميت است كه پرورش يافتگان اين مكتب را چنان در برابر نيازمندانى كه كمكهاى مالى را مى‌گيرند خاضع مى‌كند كه گويى شخص نيازمند بر آنها منت گذارده و افتخار داده كه آن كمك را از آنان پذيرفته است! مثلا از بعضى از احاديث استفاده مى‌شود كه پيشوايان معصوم گاهى پيش از آنكه صدقه‌اى را به شخص نيازمند بدهند نخست دست خود را بعلامت احترام و تعظيم مى‌بوسيدند سپس آن را به نيازمند مى‌دادند، و يا اينكه نخست آن را به نيازمند مى‌دادند بعد از او مى‌گرفتند و آن را مى‌بوسيدند و مى‌بوئيدند و به او باز مى‌گردانيدند، چرا؟ كه با دست خدا روبرو بودند! اما چقدر دورند مردمى كه به هنگام يك كمك جزئى به برادران و خواهران نيازمند خود آنها را تحقير مى‌كنند و يا با خشونت و بى‌اعتنايى با آنها رفتار مى‌كنند و يا حتى گاهى بسوى آنها با بى‌ادبى پرتاب مى‌كنند.

البته همانگونه كه در جاى خود گفته‌ايم اسلام نهايت كوشش خود را به خرج مى‌دهد كه در تمام جامعه اسلامى حتى يك فقير و نيازمند پيدا نشود، ولى بدون شك در هر جامعه‌اى افراد از كار افتاده آبرومند، كودكان يتيم، بيماران و مانند آنها كه توانايى بر توليد ندارند وجود دارد، كه بايد به وسيله بيت المال و افراد متمكن با نهايت ادب و احترام به شخصيت آنان بى‌نياز شوند.

و در پايان آيه بار ديگر بعنوان تاكيد مى‌فرمايد:" و خداوند توبه‌پذير و مهربان است" (وَ أَنَّ اللَّهَ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ‌).