و گوش فرا دادن" [1] حتى از بعضى از روايات استفاده مى‌شود كه اگر امام جماعت مشغول قرائت باشد فرد ديگرى، آيه‌اى از قرآن تلاوت كند، مستحبّ است سكوت كند تا او آيه را پايان دهد، سپس امام قرائت را تكميل كند، چنان كه از امام صادق ع نقل شده كه على ع در نماز صبح بود و" ابن كوا" (همان مرد منافق تيره دل) در پشت سر امام ع مشغول نماز بود، ناگاه در نماز اين آيه را تلاوت كرد وَ لَقَدْ أُوحِيَ إِلَيْكَ وَ إِلَى الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكَ لَئِنْ أَشْرَكْتَ لَيَحْبَطَنَّ عَمَلُكَ وَ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْخاسِرِينَ‌ (و هدفش از خواندن آيه اين بود كه به طور كنايه به على ع احتمالا در مورد قبول حكميت در ميدان" صفين" اعتراض كند) اما با اين حال امام ع براى احترام قرآن سكوت كرد تا وى آيه را به پايان رسانيد، سپس امام ع به ادامه قرائت نماز بازگشت، و" ابن كوا" كار خود را دو مرتبه تكرار كرد، باز امام ع سكوت كرد و" ابن كوا" براى سومين بار آيه را تكرار نمود، و على ع مجددا به احترام قرآن سكوت كرد، سپس حضرت اين آيه را تلاوت فرمود فَاصْبِرْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ وَ لا يَسْتَخِفَّنَّكَ الَّذِينَ لا يُوقِنُونَ‌ (اشاره به اينكه مجازات دردناك الهى در انتظار منافقان و افراد بى ايمان است و در برابر آنها بايد تحمل و حوصله به خرج داد) سرانجام امام سوره را تمام كرده و به ركوع رفت‌ [2] از مجموع اين بحث روشن مى‌شود كه استماع و سكوت به هنگام شنيدن آيات قرآن كار بسيار شايسته‌اى است ولى به طور كلى واجب نيست، و شايد علاوه بر اجماع و روايات جمله" لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ‌" (شايد مشمول رحمت خدا بشويد) نيز اشاره به مستحبّ بودن اين حكم باشد.

[1] تفسير برهان جلد 2 صفحه 57.

[2] تفسير برهان ج 2 صفحه 56.