" هيچ چيز مانع قبول انفاقات آنها نشده جز اينكه آنها به خدا و پيامبرش كافر شده‌اند" و هر عملى توأم با ايمان به خدا و توحيد نبوده باشد در پيشگاه خدا قبول نيست (وَ ما مَنَعَهُمْ أَنْ تُقْبَلَ مِنْهُمْ نَفَقاتُهُمْ إِلَّا أَنَّهُمْ كَفَرُوا بِاللَّهِ وَ بِرَسُولِهِ‌).

قرآن كرارا روى اين مسئله تكيه كرده است كه شرط پذيرش اعمال صالح ايمان است، حتى اگر عمل از روى ايمان سرزند و بعد از مدتى شخص عمل كننده راه كفر پيش گيرد عمل او" حبط" و نابود و بى اثر مى‌شود (در اين باره در جلد دوم تفسير نمونه از صفحه 69 الى 72 بحث كرده‌ايم).

پس از ذكر عدم قبول انفاقهاى مالى آنها به وضع عبادات آنان اشاره كرده مى‌گويد:" آنها نماز را بجا نمى‌آورند مگر از روى كسالت و با ناراحتى و سنگينى" (وَ لا يَأْتُونَ الصَّلاةَ إِلَّا وَ هُمْ كُسالى‌).

همانگونه كه" انفاق نمى‌كنند مگر از روى كراهت و اجبار" (وَ لا يُنْفِقُونَ إِلَّا وَ هُمْ كارِهُونَ‌).

در حقيقت به دو دليل انفاقهاى آنها پذيرفته نمى‌شود يكى به دليل آنكه از روى كفر و عدم ايمان سر مى‌زند، و ديگر اينكه از روى كراهت و اجبار است.

همچنين به دو علت نماز آنها پذيرفته نيست نخست به علت كفر، و ديگر بخاطر آنكه از روى كسالت و كراهت انجام مى‌گيرد.

جمله‌هاى بالا در عين اينكه وضع منافقان را از نظر عدم نتيجه‌گيرى از اعمالشان تشريح مى‌كند در حقيقت نشانه ديگرى از نشانه‌هاى آنها را بيان مى‌كند، و آن اينكه مؤمنان واقعى را از نشاطى كه به هنگام عبادت دارند و از ميل و رغبتى كه نسبت به اعمال نيك نشان مى‌دهند و مخلصانه به دنبال آن مى‌شتابند بخوبى مى‌توان شناخت.

همانگونه كه به وضع منافقان از طرز انجام اعمالشان مى‌توان پى برد، زيرا معمولا از روى بى‌ميلى و دلسردى و ناراحتى و كراهت اقدام به انجام كار