[سوره الأنفال (8): آيات 36 تا 37]

إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا يُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ لِيَصُدُّوا عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ فَسَيُنْفِقُونَها ثُمَّ تَكُونُ عَلَيْهِمْ حَسْرَةً ثُمَّ يُغْلَبُونَ وَ الَّذِينَ كَفَرُوا إِلى‌ جَهَنَّمَ يُحْشَرُونَ (36) لِيَمِيزَ اللَّهُ الْخَبِيثَ مِنَ الطَّيِّبِ وَ يَجْعَلَ الْخَبِيثَ بَعْضَهُ عَلى‌ بَعْضٍ فَيَرْكُمَهُ جَمِيعاً فَيَجْعَلَهُ فِي جَهَنَّمَ أُولئِكَ هُمُ الْخاسِرُونَ (37)

ترجمه:

36- آنها كه كافر شدند اموالشان را براى باز داشتن مردم از راه خدا انفاق مى‌كنند، آنها اين اموال را (كه براى بدست آوردن آن زحمت كشيده‌اند در اين راه) انفاق مى‌نمايند اما مايه حسرت و اندوهشان خواهد شد و سپس شكست خواهند خورد.

و (در جهان ديگر اين) كافران همگى به سوى دوزخ مى‌روند.

37- (اينها همه) به خاطر آن است كه خداوند (مى‌خواهد) ناپاك را از پاك جدا سازد و ناپاكها را روى هم بگذارد و متراكم سازد و يك جا در دوزخ قرار دهد و اينها هستند زيانكاران.

شان نزول‌

در تفسير على بن ابراهيم و بسيارى ديگر از تفاسير چنين آمده است كه آيه فوق در مورد جنگ بدر و كمك‌هاى مالى مردم مكه نازل شده است، زيرا هنگامى كه مشركان مكه به وسيله قاصد ابو سفيان از جريان آگاه شدند اموال فراوانى جمع و جور كردند تا به جنگجويان خود كمك كنند، اما سرانجام شكست‌