آوردن افراد بى‌ايمان و آنها كه عمل نيكى انجام نداده‌اند، پذيرفته نخواهد شد" و درهاى توبه به روى آنان بسته مى‌شود، زيرا توبه و ايمان در آن هنگام، صورت اجبارى و اضطرارى به خود مى‌گيرد، و ارزش ايمان و توبه اختيارى را نخواهد داشت (يَوْمَ يَأْتِي بَعْضُ آياتِ رَبِّكَ لا يَنْفَعُ نَفْساً إِيمانُها لَمْ تَكُنْ آمَنَتْ مِنْ قَبْلُ أَوْ كَسَبَتْ فِي إِيمانِها خَيْراً).

از آنچه گفتيم روشن شد كه جمله" أَوْ كَسَبَتْ فِي إِيمانِها خَيْراً" به اين معنى است كه در آن روز نه تنها ايمان آوردن سودى نخواهد داشت، بلكه آنها هم كه ايمان آورده‌اند ولى عمل صالحى انجام نداده‌اند در آن روز انجام عمل صالح به حال آنها، نفعى ندارد، چه اينكه اوضاع و احوال طورى است كه هر كسى بى اختيار دست از كارهاى خلاف بر مى‌دارد و به سوى عمل صالح اجبارا روى مى‌آورد.

در پايان آيه با لحنى تهديدآميز به اين افراد لجوج مى‌گويد:" اكنون كه شما چنين انتظارى را داريد در انتظار خويش بمانيد، ما هم در انتظار (كيفر دردناك شما) خواهيم بود" (قُلِ انْتَظِرُوا إِنَّا مُنْتَظِرُونَ‌).

ايمان بدون عمل سودى ندارد.

از نكات جالبى كه از آيه فوق استفاده مى‌شود اين است كه راه نجات را در ايمان، آن هم ايمانى كه در پرتو آن اكتساب خيرى شود و اعمال نيك انجام گيرد، معرفى مى‌كند.

ممكن است اين سؤال پيش آيد كه آيا ايمان به تنهايى كافى نيست هر چند خالى از تمام اعمال نيك باشد؟

در پاسخ مى‌گوئيم: درست است كه افراد با ايمان ممكن است لغزشهايى داشته باشند و مرتكب گناهانى شوند و از گناهان خود نيز پشيمان گردند، و به اصلاح خويش پردازند، ولى كسى كه هيچگونه عمل نيكى در تمام عمرش انجام نداده و فرصت كافى داشته است، بلكه به عكس هر گونه گناه و زشتكارى از او سر