تقوا و زكات نيز بدون پيروى از رهبرى او تكميل نمى‌شود.

لذا مى‌گويد:" كسانى مشمول اين رحمت مى‌شوند كه از فرستاده پروردگار پيروى كنند" (الَّذِينَ يَتَّبِعُونَ الرَّسُولَ‌).

سپس براى اين رسول، شش صفت علاوه بر مقام رسالت بيان مى‌كند:

1- او پيامبر خدا است (النبى).

نبى به كسى گفته مى‌شود كه پيام خدا را بيان مى‌كند و به او، وحى نازل مى‌شود- هر چند مامور به دعوت و تبليغ نباشد- اما رسول كسى است كه علاوه بر مقام نبوت، مامور به دعوت و تبليغ به سوى آئين خدا و ايستادگى در اين مسير مى‌باشد.

در حقيقت رسالت مقامى است بالاتر از نبوت، بنا بر اين در معنى رسالت، نبوت هم افتاده است، ولى چون آيه در مقام تشريح و توضيح و تفصيل پيامبر ص است، آن دو را مستقلا ذكر كرده. در واقع آنچه به طور سربسته در مفهوم رسول افتاده، به صورت مستقل و روشن به عنوان تجزيه و تحليل صفات او ذكر شده است.

2- پيامبرى كه درس نخوانده و از ميان توده جمعيت برخاسته، از سرزمين مكه ام القرى، كانون اصلى توحيد طلوع كرده است (الامى).

درباره مفهوم" امى" كه از ماده" ام" بمعنى مادر يا" امت" به معنى جمعيت گرفته شده است در ميان مفسران گفتگو است، جمعى آن را به معنى درس نخوانده مى‌دانند، يعنى به همان حالتى كه از مادر متولد شده باقى مانده و مكتب استادى را نديده است، و بعضى آن را به معنى كسى كه از ميان امت و توده مردم برخاسته، نه از ميان اشراف، و مترفين و جباران، و بعضى به مناسبت اينكه مكه را" ام القرى" مى‌گويند اين كلمه را مرادف" مكى" دانسته‌اند.

روايات اسلامى كه در منابع مختلف حديث وارد شده نيز بعضى آن را