شك نيست كه براى مجموعه فرزندان آدم رسولان زيادى آمدند كه نام عده قابل ملاحظه‌اى از آنها در قرآن آمده و نام عده ديگرى نيز در كتب تواريخ ثبت است.

منتها اين عده از دين‌سازان براى اغفال مردم، آيات گذشته را به دست فراموشى مى‌سپارند و مخاطب در اين آيه را خصوص مسلمانان مى‌گيرند و از آن نتيجه‌گيرى مى‌كنند كه امكان رسولان ديگرى در كار است.

اينگونه سفسطه‌ها سابقه بسيار دارد مخصوصا در ميان اينها كه آيه يا جمله‌اى از يك آيه را از بقيه جدا مى‌كنند و قبل و بعد آن را ناديده مى‌گيرند و بر مفهومى كه تمايل دارند تطبيق مى‌دهند هر چند ضد مفهوم واقعى آن باشد.

[سوره الأعراف (7): آيه 37]

فَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرى‌ عَلَى اللَّهِ كَذِباً أَوْ كَذَّبَ بِآياتِهِ أُولئِكَ يَنالُهُمْ نَصِيبُهُمْ مِنَ الْكِتابِ حَتَّى إِذا جاءَتْهُمْ رُسُلُنا يَتَوَفَّوْنَهُمْ قالُوا أَيْنَ ما كُنْتُمْ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ قالُوا ضَلُّوا عَنَّا وَ شَهِدُوا عَلى‌ أَنْفُسِهِمْ أَنَّهُمْ كانُوا كافِرِينَ (37)

ترجمه:

37- چه كسى ستمكارتر است از آنها كه بر خدا دروغ مى‌بندند يا آيات او را تكذيب مى‌نمايند؟ آنها نصيبشان را از آنچه مقدر شده (از نعمتها و مواهب اين جهان) مى‌برند تا زمانى كه فرستادگان ما (فرشتگان قبض ارواح) به سراغ آنها روند و جانشان را بگيرند از آنها مى‌پرسند: كجا هستند معبودهايى كه غير از خدا مى‌خوانديد؟ (چرا به يارى شما نمى‌آيند؟) مى‌گويند آنها (همه) گم شدند (و از ما دور گشتند) و بر ضد خود گواهى مى‌دهند كه كافر بودند!